Dyrektywy języka specjalistycznego

Przy wykładni znamion czynów zabronionych, typizowanych w tzw. pozakodeksowych przepisach karnych, zamieszczanych w ustawach normujących wyodrębniony obszar działalności, istnieje potrzeba kierowania się w pierwszym względzie dyrektywą języka specjalistycznego, przy interpretacji tego rodzaju regulacji, nie jest wystarczające odwołanie się do gramatycznego kontekstu poddawanego wykładni znamienia (chyba, że w akcie prawnym zawarta została definicja legalna określonego pojęcia), konieczne jest bowiem uwzględnienie również kontekstu systemowego, historycznego oraz teologicznego.

Wyrok SN z dnia 3 listopada 2010 r., IV KK 149/10

Standard: 43332 (pełna treść orzeczenia)

Przy wykładni językowej dyrektywa domniemania języka ogólnego, oparta na założeniu, że ustawodawca nadał słowom użytym w tekście prawnym znaczenie, jakie mają one w języku potocznym, nie w każdym wypadku może znaleźć zastosowanie. Przy wykładni aktów prawnych dotyczących regulacji o charakterze specjalistycznym powinna ona ustąpić, tam gdzie to jest uzasadnione, dyrektywie języka specjalnego, właściwego dla przedmiotu tej regulacji. Potrzeba kierowania się dyrektywą języka specjalnego wyłania się zwłaszcza przy dokonywaniu wykładni znamion czynów zabronionych, typizowanych w tzw. pozakodeksowych przepisach karnych, zamieszczanych w ustawach normujących wyodrębnione obszary działalności.

Wyrok SN z dnia 1 czerwca 2009 r., V KK 447/08

Standard: 42482 (pełna treść orzeczenia)