Przymus adwokacko-radcowski w postępowaniu cywilnym

Artykuł 871 § 2 k.p.c. zawiera wyłączenia podmiotowe obowiązku występowania przed Sądem Najwyższym przez zawodowego pełnomocnika. Odnosi się do sytuacji, w których stroną, organem, jej przedstawicielem ustawowym lub pełnomocnikiem jest m.in. prokurator. W takim wypadku skarżący powinien powołać się na tę okoliczność oraz wykazać zajmowanie stanowiska objętego przedmiotowym wyłączeniem.

Środek zaskarżenia wniesiony z naruszeniem art. 871 § 1 k.p.c., należy kwalifikować jako niedopuszczalny, a uchybienie leżące u podstaw tej oceny ma charakter nieusuwalny (zob. postanowienia SN: z 16 stycznia 2009 r., V CZ 87/08; z 8 października 2014 r., II CZ 53/14; z 10 marca 2016 r., III CZ 7/16; z 28 marca 2018 r., V CZ 16/18, i z 17 kwietnia 2019 r., V CZ 15/19). Sąd Okręgowy prawidłowo więc odrzucił skargę uczestniczki jako niedopuszczalną.

Postanowienie SN z dnia 11 marca 2025 r., III CZ 4/25

Standard: 87726 (pełna treść orzeczenia)

Na podstawie art. 87[1] § 1 k.p.c. strona nie może wnieść osobiście skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, lecz do wniesienia skargi powinna upoważnić adwokata lub radcę prawnego. Jeżeli strony nie stać na opłacenie pełnomocnika, może wystąpić o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

Postanowienie SN z dnia 14 maja 2024 r., III CZ 47/24

Standard: 88574 (pełna treść orzeczenia)