Wznowienie postępowania wykonawczego

Wznowienie postępowania w postępowaniu wykonawczym jest dopuszczalne tylko w zakresie przekraczającym możliwości zmiany postanowień na podstawie art. 24 § 1 k.k.w. Przepis ten przewiduje szczególny tryb kontroli i wzruszenia orzeczeń wydanych na podstawie przepisów Kodeksu karnego wykonawczego, ograniczony jednak do badania wyłącznie okoliczności faktycznych, nowych lub nieznanych sądowi w chwili orzekania. W orzecznictwie i w piśmiennictwie podkreśla się, że na gruncie postępowania wykonawczego orzeczeniem (postanowieniem) kończącym postępowanie jest takie, które powoduje trwałe przekształcenie sposobu lub trybu wykonywania kary lub innego środka (por. postanowienie SN z dnia 3 września 2015 r., V KO 43/15).

Postanowienie SN z dnia 6 września 2018 r., III KO 76/18

Standard: 42971 (pełna treść orzeczenia)

W orzecznictwie i piśmiennictwie już od lat dominuje przekonanie, że wznowienie postępowania jest możliwe co do postanowień wydawanych w toku postępowania wykonawczego tylko w takim zakresie, jaki wykracza poza możliwości ich reasumpcji w trybie art. 24 k.k.w.

 Jako zasadę przyjmuje się, że art. 24 k.k.w. ma zastosowanie wtedy, gdy podstawą reformacji postanowienia maja być "nowe lub poprzednio nieznane okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia", a więc przesłanki natury faktycznej.

Wznowienie postępowania wykonawczego wchodzi w ogóle w rachubę w następujących sytuacjach: gdy nie można dokonać korekty danego orzeczenia poprzez art. 24 § 1 k.k.w., gdy w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa (art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k.), gdy w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego lub organu międzynarodowego stracił moc lub uległ zmianie przepis prawny (art. 540 § 2 i 3 k.p.k. - jakkolwiek podzielić należy pogląd, gdy ujawni się któraś z bezwzględnych przyczyn odwoławczych (art. 542 § 3 k.p.k.), albo rozpoznano sprawę pod nieobecność oskarżonego (przy zaistnieniu warunków wskazanych w art. 540b § 1 i 2 k.p.k.) (por. postanowienia SN z dni: 14 grudnia 2004 r, IV KO 35/04; 15 kwietnia 2010 r., III KO 33/1; 7 lutego 2013 r., II KK 144/12).

Równocześnie w orzecznictwie - także już od wielu lat stosownie do treści art. 540 § 1 k.p.k. - możliwość wznowienia postępowania toczącego się w ramach postępowania wykonawczego ogranicza się do tych postanowień, które kończą to postępowanie i definitywnie zamykają załatwienie danej kwestii, mając przez to cechę trwałości (por. postanowienie SN z dnia 3 września 2015 r., V KO 43/15).

Podobnie w piśmiennictwie utrwaliło się tożsame stanowisko, uznające za postanowienie kończące postępowanie w postępowaniu wykonawczym tylko takie postanowienie, które powoduje trwale przekształcenie sposobu lub trybu wykonywania kary lub innego środka.

Wyrok SN z dnia 8 kwietnia 2016 r., II KO 7/16

Standard: 41389 (pełna treść orzeczenia)