Wniosek o uzasadnienia wyroku, w którym oskarżony "czuję się pokrzywdzony” rozstrzygnięciem

Pismo oskarżonego zawierające wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku oraz użyte w tym piśmie sformułowanie: "czuję się pokrzywdzony" lub inne podobne, które wskazuje na wolę zaskarżenia wyroku w wypadku, gdy po doręczeniu oskarżonemu odpisu wyroku z uzasadnieniem nie złożył on pisma uzupełniającego, powinno być uważane za rewizję w rozumieniu art. 393 § 2 k.p.k. [art. 445 § 2 k.p.k.], która nie odpowiada jednak wymaganiom formalnym przewidzianym w art. 376 § 1 k.p.k. [art. 427 k.p.k.], z możliwością uzupełnienia tego braku w trybie, terminie oraz ze skutkami określonymi w art. 105 k.p.k. w zw. z art. 378 k.p.k. [art. 120 w zw. art. 429 k.p.k.].

Przepis art. 376 § 1 k.p.k. [art. 427 § 1 k.p.k.] odnoszący się również do środka odwoławczego składanego przez samego oskarżonego nakazuje podać, "czego domaga się skarżący". Nie może to jednak oznaczać, że brak wyraźnego wskazania w rewizji treści tego żądania powoduje automatycznie uznanie tej rewizji za bezskuteczną.

Użycie przez oskarżonego we wniosku o sporządzenie na piśmie uzasadnienia wyroku słów: "czuję się pokrzywdzony" lub innych podobnych słów wyraża wolę zaskarżenia wyroku i pozwala uznać takie pismo za rewizję, która nie czyni jednak zadość wymaganiom formalnym, gdyż nie zawiera wskazania, czego domaga się skarżący.

Jest to brak formalny pisma (art. 104 § 1 pkt 3 k.p.k.) (art. 119 § 1 pkt 3 k.p.k.) stanowiącego środek odwoławczy, który to brak może być uzupełniony w trybie, terminie oraz ze skutkami określonymi w art. 105 k.p.k. w związku z art. 378 k.p.k. [art. 120 w zw. art. 429 k.p.k.].

Uchwała SN z dnia 31 maja 1973 r., VI KZP 16/73

Standard: 41234 (pełna treść orzeczenia)