Zwrot wydatków na pokrycie kosztów dojazdu obrońcy na rozprawę (art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k.)
Koszty procesu i koszty sądowe (art. 616 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zwrot wnioskodawcy wyłożonych przez niego kosztów tytułem wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru (w tym także wydatków na pokrycie kosztów dojazdu pełnomocnika na posiedzenie) powinien być uwarunkowany wykazaniem poniesienia rzeczywistych wydatków z tego tytułu (w odniesieniu do kosztów obrońcy: postanowienie SN z dnia 8 grudnia 2017, WZ 19/17, postanowienie SA w Rzeszowie z dnia 12 czerwca 2014 r., II AKz 63/14).
Podejmując się zdekodowania pojęcia "uzasadnionych wydatków stron" z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k., należy zauważyć, że wydatki "z tytułu ustanowienia w sprawie jednego pełnomocnika" stanowią przykładowy ich rodzaj. Zarazem każde wydatki, w tym z opisanego tytułu, winny być poniesione przez stronę, a nie - wyłącznie przez jej obrońcę (pełnomocnika). Aby zaliczyć je do objętych analizowaną normą, winien być spełniony warunek, że wydatki poniesione przez obrońcę (pełnomocnika) na mocy łączącego go ze stroną stosunku prawnego w istocie obciążałyby stronę. (...)
Udokumentowanie poniesionych wydatków jest możliwe poprzez złożenie umowy oświadczenie usługi prawnej, ewentualnie faktury, rachunku lub innego dokumentu potwierdzającego, że określona należność została na rzecz pełnomocnika uiszczona.
Postanowienie SA w Katowicach z dnia 13 listopada 2019 r., II AKz 902/19
Standard: 71739
Ustalenia pomiędzy obrońcą, a jego klientem dotyczące wysokości i sposobu pokrycia wydatków związanych ze stawieniem się w sądzie, nie są dla organu procesowego wiążące. Należności z tym związane przyznawane są bowiem na podstawie i w granicach obowiązujących przepisów prawa. Chodzi tu o art. 618a k.p.k. w zw. z art. 6i8j k.p.k., przy czym określona stosownymi normami stawka z § 2 art. 618a k.p.k. ma charakter limitujący górny pułap wydatku i może zostać ukształtowana w niższej wysokości.
Strona, decydując się na wybór adwokata spoza okręgu danej jednostki wymiaru sprawiedliwości – a przy tym także spoza miejsca swojego zamieszkania – powinna liczyć się z tym, że w przypadku „wygrania sprawy” może nie uzyskać całości kosztów dotyczących jego stawiennictwa w sądzie. Skarb Państwa zwraca tylko takie wydatki z tego tytułu, które spełniają kryterium racjonalnych i celowych.
Z jednej strony w efekcie uniewinnienia dochodzi wprawdzie do przejęcia przez Skarb Państwa ciężaru finansowego związanego z kosztami ustanowienia obrońcy, ale z drugiej sąd, jako dysponent środków publicznych, odpowiada za zasadność i legalność ich wydatkowania. Oznacza to konieczność jak najdokładniejszego ustalenia i ukształtowania ich wysokości tak, aby nie tylko słuszny interes strony został uwzględniony, ale również nie doszło do nadmiernego i nieuzasadnionego wydatkowania środków publicznych.
W związku z otrzymanym wezwaniem odnośnie kosztów dojazdu, strona zobowiązana będzie określić m.in., jakim środkiem transportu posługiwał się dany obrońca, dlaczego skorzystanie z komunikacji publicznej nie było racjonalne i celowe (zob. na ten temat np. postan. SA w Katowicach z 18.01.2017 r., II AKz 23/17) i w oparciu o jakie dane łączną wysokość wydatku określiła na 19.000 zł. Uniewinniona oskarżona lub jej obrońca, powinni też złożyć oświadczenie, że należności te nie zostały ujęte przez jakikolwiek podmiot (przedsiębiorcę) jako wydatek w rozliczeniach podatkowych.
Postanowienie SA w Białymstoku z dnia 29 marca 2019 r., II AKz 103/19
Standard: 71787 (pełna treść orzeczenia)