Niedopuszczalność domniemania zamiaru ewentualnego
Zamiar ewentualny; zamiar wynikowy
Zamiaru działania sprawcy nie można się domyślać, a musi być on precyzyjnie wykazany, co jest szczególnie trudne w sytuacji, gdy nie jest on wyraźnie artykułowany przez oskarżonego.
O zamiarze działania sprawcy decydują również okoliczności strony przedmiotowej, jak rodzaj użytego narzędzia, zaopatrzenie się w taki przedmiot, godzenie w określoną część ciała, ilość zadanych ciosów, czy ich siła.
Wyrok SA w Katowicach z dnia 16 grudnia 2008 r., II AKa 374/08
Standard: 40628 (pełna treść orzeczenia)
Ustalenia co do elementów zamiaru ewentualnego, a więc dotyczące rzeczywistego, a nie domniemanego tylko, przebiegu procesów psychicznych towarzyszących "zewnętrznemu" zachowaniu się sprawcy, stanowią niezbędną część faktycznej podstawy wyroku; do ustaleń tych zatem ma pełne zastosowanie norma art. 3 § 3 k.p.k. [art. 5 § 2 k.p.k.]
Wyrok SN z dnia 2 maja 1974 r., III KR 5/74
Standard: 40866 (pełna treść orzeczenia)
Zamiaru ewentualnego nie można się ani domyślać, ani domniemywać, lecz musi on wynikać z konkretnych faktów ocenianych w powiązaniu z całokształtem okoliczności danej sprawy oraz z właściwościami osobistymi sprawcy, jego stosunkiem do pokrzywdzonego itp.
Wyrok SN z dnia 8 września 1973 r., I KR 116/72
Standard: 40627 (pełna treść orzeczenia)