Wydalenie oskarżonego z sali rozpraw (art. 375 k.p.k.)

Wydalenie oskarżonych z rozprawy, jako odejście od podstawowej zasady procesowej wyrażonej w § 1 art. 336 k.p.k. [§ 1 art. 390 k.p.k.], powinno być ograniczone do niezbędnej konieczności i powinno być zawsze poprzedzone ostrożną oceną, czy rzeczywiście powstała konieczność do wydania takiej decyzji.

Prawa oskarżonego do udziału w całym postępowaniu dowodowym nie można traktować jak zwykłej formalności procesowej, udział bowiem oskarżonego w rozprawie jest jedną z gwarancji jego prawa do obrony, sądowi zaś stwarza dodatkowe przesłanki do dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych i trafnych ocen, również na podstawie odbioru wrażeń wynikających z zachowania się uczestników procesu (np. świadków, oskarżonych), sposobu składania zeznań (wyjaśnień), udzielania odpowiedzi na zadawane pytania itp. - co w sumie daje sądowi pełniejsze możliwości dla oceny wszystkich występujących w sprawie dowodów.

Decyzje co do wydalenia oskarżonego z sali sądowej na podstawie art. 336 § 2 k.p.k. wydaje przewodniczący w formie zarządzenia, a nie sąd w formie postanowienia

Wyrok SN z dnia 17 lutego 1975 r., I KR 222/74

Standard: 40507 (pełna treść orzeczenia)