Przyjęcie najniżej wartości w kontekście zasady in dubio pro reo

Nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu – jako wartości przedmiotu zagarnięcia – w sposób alternatywny różnych kwot z oznaczeniem górnej i dolnej granicy; jeżeli sądy, po wyczerpaniu wszystkich dowodów, nie są w stanie dokładnie ustalić wartości zagarniętego mienia powinny przyjąć kwotę niebudzącą wątpliwości i taką przypisać sprawcy; wolno jest w takiej sytuacji oznaczyć tę kwotę zwrotem „co najmniej” albo „nie mniej”, o ile jest pewne, że faktyczna wartość była wyższa, ale niemożliwa do określenia.

Brak precyzji opisu czynu w zakresie wartości zagarniętego przez skazanego mienia nie przesądza o wysokości ewentualnych roszczeń cywilnoprawnych pokrzywdzonego.

Postanowienie SN z dnia 4 stycznia 2011 r., III KK 184/10

Standard: 42223 (pełna treść orzeczenia)

Zasada in dubio pro reo nie może oznaczać, że zawsze należy przyjmować najniższe wartości zagarniętego mienia. Wartości te mogą wchodzić w grę wtedy, gdy - mimo wyczerpania możliwości dowodowych - nie udało się usunąć wątpliwości co do wyższych wartości mienia, a co do najniższych wartości wątpliwości takie nie występują i wartości te są najkorzystniejsze dla oskarżonego. 

Obowiązkiem sądu powinno być przypisywanie oskarżonemu takiej wartości zagarniętego mienia, która wynika z wiarygodnych dowodów.

Wyrok SN z dnia 31 maja 1983 r., IV KR 83/83

Standard: 39719 (pełna treść orzeczenia)