Ustawowe określenie „co do winy” w rozumieniu art. 447 § 1 k.p.k.

Ustawowe określenie „co do winy” użyte zostało w art. 447 § 1 k.p.k. w sensie technicznoprocesowym, a nie materialnoprawnym. Niezależnie zatem od tego, do jakiej koncepcji winy odwołują się obowiązujące obecnie regulacje Kodeksu karnego, w analizowanym przepisie mowa jest o tej części wyroku, w której oskarżonemu przypisano sprawstwo określonego czynu

Postanowienie SN z dnia 25 listopada 2015 r., II KK 176/15

Standard: 39058 (pełna treść orzeczenia)

Środek odwoławczy dotyczy orzeczenia co do winy, gdy kwestionuje się jej przyjęcie (lub nieprzyjęcie), albo gdy kwestionuje się rodzaj winy lub kwalifikację prawną, a nawet stopień (zakres) winy np. przez przyjęcie "przyczynienia się" innej osoby. Należy to odnieść także do takiej sytuacji, jaka jest określona w art. 145 § 1 k.k. [art. 177 § 1 k.k.], a mianowicie, gdy chodzi wprawdzie o występek nieumyślny, ale taki, którego popełnienie może nastąpić albo wskutek umyślnego, albo też nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu, zaś w opisie czynu przyjętym w wyroku nie dokonano wyraźnego ustalenia w tym zakresie.

Obowiązkiem sądu jest - w wypadku skazania za takie przestępstwo - wyraźne stwierdzenie, czy naruszenie przez sprawcę zasad bezpieczeństwa w ruchu było umyślne, czy nieumyślne. Ustalenie to (lub jego brak) stanowi element orzeczenia "o winie"

Postanowienie SN z dnia 29 kwietnia 1997 r., V KKN 255/96

Standard: 42909 (pełna treść orzeczenia)