Zakres zaskarżenia (art. 425 § 2 k.p.k.)

Uwzględniając rozróżnienia poczynione zarówno w zd. pierwszym, jak i w zd. drugim art. 425 § 2 k.p.k., zakres zaskarżenia kształtuje obecnie „substrat” zaskarżenia (a więc to, czy zostało zaskarżone rozstrzygnięcie zawarte w części dyspozytywnej orzeczenia, czy też jedynie ustalenia zawarte w części motywacyjnej orzeczenia, a nadto, czy ów substrat zaskarżony został w całości, czy w części. Prawidłowe ustalenia zakresu zaskarżenia ma istotne znaczenie, albowiem stanowi on jeden z wyznaczników „granic środka odwoławczego”, a tym samym wyznacza, co do zasady strefę korektur dopuszczalnych w toku kontroli odwoławczej.

Żaden przepis ustawy karnoprocesowej nie określa dokładnie jak powinno wyglądać oznaczenie w środku odwoławczym zakresu zaskarżenia, ograniczając się jedynie do podania, że zaskarżyć można orzeczenie „w całości” lub „w części” oraz że trzeba wskazać zaskarżone rozstrzygniecie (arg. ex art. 425 § 2 zd. pierwsze k.p.k. i art. 427 § 1 k.p.k.).

Wymieniony przez skarżącego w środku odwoławczym zakres zaskarżenia ulega ex lege z woli racjonalnego ustawodawcy rozszerzeniu poprzez dwa niewzruszalne domniemania prawne. Pierwsze z nich oznacza, że apelację co do winy, uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (arg. ex art. 447 § 1 k.p.k.), natomiast drugie powoduje, że apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środku karnym.

Postanowienie SN z dnia 25 listopada 2015 r., II KK 176/15

Standard: 39055 (pełna treść orzeczenia)

Orzeczenie można zaskarżyć w całości lub w części (art. 425 § 2 zd. 1 k.p.k.). W wypadkach określonych w art. 447 § 1 i 2 k.p.k. sama ustawa modyfikuje zakres zaskarżenia w razie wskazanego tam częściowego zaskarżenia orzeczenia.

Postanowienie SN z dnia 21 czerwca 2000 r., V KKN 192/00

Standard: 42780 (pełna treść orzeczenia)