Domniemanie niewinności współsprawcy; przesądzenie o sprawstwie współsprawcy osądzanego w odrębnym procesie; redakcja wyroku w razie ustalenia, że współsprawcą jest osoba nie będąca oskarżoną w sprawie

Artykuł 3 i art. 4 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym w związku z motywem 16 tej dyrektywy, a także art. 47 akapit drugi i art. 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one temu, by w ramach postępowania karnego wszczętego przeciwko dwóm osobom sąd krajowy najpierw postanowieniem przyjął oświadczenie pierwszej osoby o winie za czyny karalne wymienione w akcie oskarżenia rzekomo popełnione we współsprawstwie z drugą osobą, która nie złożyła oświadczenia o winie, a następnie orzekł po przeprowadzeniu postępowania dowodowego odnoszącego się do czynów zarzucanych drugiej osobie o winie tej osoby, pod warunkiem że z jednej strony wskazanie drugiej osoby jako współsprawcy rzekomo popełnionych czynów karalnych jest konieczne dla kwalifikacji odpowiedzialności prawnej osoby, która złożyła oświadczenie o winie, a z drugiej strony że w tym postanowieniu lub akcie oskarżenia, do którego odnosi się to postanowienie, wskazano wyraźnie, iż wina tej drugiej osoby nie została wykazana prawnie i będzie przedmiotem odrębnego postępowania dowodowego i wyroku.

Postanowienie TSUE z dnia 28 maja 2020 r., C-709/18

Standard: 84382 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by ugoda, w której oskarżony przyznaje się do winy w zamian za obniżenie kary, która to ugoda powinna zostać zatwierdzona przez sąd krajowy, wymieniała wyraźnie jako współsprawców danego przestępstwa nie tylko tego oskarżonego, lecz także innych oskarżonych, którzy nie przyznali się do winy i przeciwko którym toczy się odrębne postępowanie karne, pod warunkiem, po pierwsze, że informacja ta jest niezbędna do dokonania kwalifikacji odpowiedzialności prawnej oskarżonego, który zawarł wspomnianą ugodę, a po drugie, że ugoda ta wskazuje wyraźnie, że przeciwko tym pozostałym oskarżonym toczy się odrębne postępowanie karne i że ich wina nie została stwierdzona zgodnie z prawem.

Wyrok TSUE z dnia 5 września 2019 r., C-377/18

Standard: 84404 (pełna treść orzeczenia)