Doręczenie pośrednie osobom pozbawionym wolności (art. 134 § 2 k.p.k.)

W kwestii doręczenia pism sądowych osobom pozbawionym wolności, a więc również tymczasowo aresztowanym, kodeks postępowania karnego stanowi, że doręczenia takie dokonuje się za pośrednictwem administracji zakładu karnego (art. 119 § 2 k.p.k. [art. 134 § 2 k.p.k.]). Sposób ten będzie właściwy także w przypadku samouwolnienia się oskarżonego tymczasowo aresztowanego. W przypadku zaś, gdy oskarżony nie powrócił do zakładu karnego po czasowym zwolnieniu, pismo sądowe powinno być wysłane na adres wskazany przy opuszczeniu zakładu karnego.

Odmienny pogląd byłby  nie do przyjęcia, albowiem oznaczałby tworzenie możliwości "torpedowania" postępowania karnego przez bezprawne (w obu wypadkach wyżej przedstawionych) działania oskarżonego, czemu ustawodawca chciał wyraźnie zapobiec poprzez uregulowanie zawarte w art. 125 k.p.k.

Wyrażone tu stanowisko harmonizuje z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 17 września 1991 r. I KZP 14/91), w której opowiadając się za możliwością kontynuowania postępowania karnego, pomimo rozmyślnego działania oskarżonego pozbawionego wolności, zmierzającego do "paraliżowania" biegu sprawy, stwierdzono m.in., że "sądy nie mogą ulegać wszelkim naciskom oskarżonych, którzy uchylając się od obecności na rozprawie pragną tylko w ten sposób przeciągnąć bieg sprawy karnej; działają oni wówczas poza granicami prawa do obrony przed stawianymi im zarzutami popełnienia przestępstwa. Sądy muszą mieć wówczas jakieś możliwości doprowadzenia do zakończenia rozprawy, nie ulegając samowoli oskarżonego.

Uchwała SN z dnia 23 kwietnia 1992 r., I KZP 11/92

Standard: 38873 (pełna treść orzeczenia)