Felczer zatrudniony w publicznym zakładzie ochrony zdrowia jako funkcjonariusz publiczny

Felczer (podobnie jak lekarz lub pielęgniarka) zatrudniony w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej nie jest - z samej tylko racji wykonywanego zawodu - funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 120 § 11 k.k.

dla uznania felczera (czy odpowiednio lekarza lub pielęgniarki) za funkcjonariusza publicznego nie może mieć znaczenia okoliczność, że jest on uprawniony do wystawiania karty zgonu (§ 5 rozporządzenia Min. Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 3 sierpnia 1961 r. - Dz. U. Nr 39, poz. 202), która stanowi następnie podstawę do sporządzenia przez urząd stanu cywilnego aktu zgonu (art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1986 r. - Prawo o aktach stanu cywilnego - Dz. U. Nr 36, poz. 180 ze zm.). Dla uznania określonej osoby za funkcjonariusza publicznego nie jest bowiem istotna konkretna czynność zawodowa przez nią wykonywana, lecz spełnienie któregokolwiek z kryteriów określonych w art. 120 § 11 k.k. Sam rodzaj wykonywanej czynności zawodowej nie może stanowić kryterium określającego "status" funkcjonariusza publicznego.

Przyjmując, że felczer zatrudniony w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej nie jest z samej racji wykonywanego zawodu ani pracownikiem "administracji państwowej", ani też nie pełni "funkcji związanych ze szczególną odpowiedzialnością w innej państwowej jednostce organizacyjnej", Sąd Najwyższy uznał, że nie może on być uznany za funkcjonariusza publicznego.

Uchwała SN z dnia 28 września 1994 r., I KZP 23/94

Standard: 38620 (pełna treść orzeczenia)