Płatność renty w razie śmierci uprawnionego (art. 905 k.c.)

W razie ustanowienia renty prawo do pobierania renty – ze względu na jej osobisty charakter – wygasa ze śmiercią uprawnionego. Natomiast zaległe raty z tytułu renty stanowią wierzytelność spadkodawcy, która przechodzi na jego spadkobiorcę (orz. SN z 28 grudnia 1966 r., I PR 536/66).

Jeżeli uprawniony do renty dożył dnia płatności renty płatnej z góry, to należy mu się całe świadczenie przypadające na dany okres, chociażby przypadały z góry także na czas po ustaleniu obowiązku płacenia renty; np. gdy pobrał rentę z góry za maj i zmarł 2 maja, to jego spadkobiercy nie są zobowiązani do zwrotu. W przypadku renty płatnej z dołu uprawnionemu należy się tylko ta część raty, która przypada za okres do ustania obowiązku, a więc gdy uprawniony zmarł np. 15 maja, to jego spadkobiercy mogą żądać tylko połowę renty za maj – art. 594 k.z., obecnie art. 905 k.c.

Analogiczna sytuacja ma miejsce w razie śmierci zobowiązanego do świadczenia renty.

Wyrok SO w Koszalinie z dnia 13 września 2018 r., VII Ca 473/18

Standard: 38347 (pełna treść orzeczenia)

Prawo do bieżącego odszkodowania w postaci renty uzupełniającej (art. 161 § 2 k.z.; art. 444 k.c.) jest ściśle związane z osobą poszkodowanego i dlatego z jego śmiercią wygasa. Stąd też roszczenia z tego tytułu nie mogą dotyczyć okresów wykraczających poza okresy limitowane w przepisach art. 594 k.z. i art. 905 k.c. w związku z art. 597 k.z. i 907 § 1 k.c. 

Wyrok SN z dnia 28 grudnia 1966 r., I PR 536/66

Standard: 38346 (pełna treść orzeczenia)