Usuwanie towaru lub środka przewozowego spod dozoru celnego (art. 90 k.k.s.)

Na gruncie art. 203 ust. 3 tiret 2 w.k.c. przez czynności uczestnictwa w usunięciu towaru spod dozoru celnego uważa się jakikolwiek udział w tym działaniu, a sama nielegalna forma tego rodzaju działania nie musi mieć charakteru bezpośredniego, lecz może polegać na podejmowaniu działań pozostających z nim w związku. Z kolei sformułowanie tego przepisu: „powinny były wiedzieć”, że towar zostaje usunięty spod dozoru celnego, odnosi się do zachowania rozsądnego i ostrożnego podmiotu, co oznacza, że dana osoba miała lub powinna mieć wiedzę o istnieniu nieprawidłowości. Istotne jest czy osoba taka podjęła wszelkie kroki, których rozsądnie można było od niej oczekiwać celem zapewnienia, że sporne towary nie zostaną usunięte spod dozoru celnego. Należy również wziąć pod uwagę informacje, którymi taka osoba dysponuje, lub które powinna znać, w szczególności ze względu na swoje obowiązki umowne (por. wyrok TSUE z dnia 17 listopada 2011 r. C-454/10, wyrok NSA z dnia 24 czerwca 2014 r. I GSK 562/13).

Wyrok SN z dnia 6 lipca 2018 r., II CSK 511/17

Standard: 38104 (pełna treść orzeczenia)

Art. 300 § 2 nie może się odnosić do usuwania towaru spod dozoru celnego i usuwania zamknięć celnych. Te kwestie uregulowano bowiem odrębnie - i to po raz pierwszy, gdyż u.k.s. tego nie penalizowała - w Kodeksie karnym skarbowym z 1999 r. w art. 90, który w tej materii stanowi lex specialis wobec art. 300 § 2 k.k.

Wyrok SN z dnia 4 lipca 2001 r., V KKN 346/99

Standard: 23519 (pełna treść orzeczenia)