Akcesoryjny, subsydiarny charakter poręczenia

Umową poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela do wykonania zobowiązania na wypadek, gdyby dłużnik go nie wykonał. Ma ona wprawdzie charakter subsydiarny, ale statuuje własne zobowiązanie poręczyciela.

Podstawową cechą poręczenia jest jego zawisłość od długu głównego, co oznacza m.in., że nieważność lub brak zobowiązania, będącego źródłem długu głównego, powoduje nieważność lub nie powstanie poręczenia.

Poręczycielowi służą przeciwko wierzycielowi wszystkie zarzuty, jakie może podnieść dłużnik główny (art. 883 § 1 k.c.). Oznacza to, że powód może, co do zasady, podnieść zarzut nie wejścia w życie lub nieważności umowy kredytu, skutkującej brakiem jego obowiązku świadczenia z tytułu poręczenia.

 Wyrok SN z dnia 19 czerwca 2018 r., I CSK 531/17

Standard: 64046 (pełna treść orzeczenia)

Istotą odpowiedzialności poręczyciela jest akcesoryjność oznaczająca, że poręczenie jest treściowo zależne (zawisłe) od zobowiązania głównego i dzieli jego losy.

Gwarancja jest natomiast źródłem samoistnej odpowiedzialności za nie osiągnięcie obiecanego i gwarantowanego rezultatu, nie ma charakteru akcesoryjnego i rodzi pierwotną odpowiedzialność odszkodowawczą.

Wyrok SN z dnia 24 kwietnia 2015 r., II CSK 647/14

Standard: 64033 (pełna treść orzeczenia)