Zamknięcie rozprawy; dostateczne wyjaśnienie do stanowczego rozstrzygnięcia (art. 224 § 1 k.p.c. i art. 316 k.p.c.)

Przepis art. 148[1] k.p.c. nie wyłącza uprawnień stron, określonych w powołanym art. 224 § 1 in fine k.p.c. 

Sąd rozpoznając sprawę na posiedzeniu niejawnym i wydając postanowienia dowodowe, stosownie do art. 148[1] § 2 k.p.c., w razie oddalenia niektórych wniosków dowodowych, powinien przed wydaniem wyroku na posiedzeniu niejawnym doręczyć stronom odpis tego postanowienia w celu umożliwienia stronie, której wnioski dowodowe zostały oddalone, wypowiedzenia się, zgodnie z art. 224 § 1 in fine k.p.c. W przeciwnym razie dochodzi do nieważności postępowania również na podstawie art. 379 pkt 5 k.p.c. przez pozbawienie strony, której wnioski dowodowe zostały oddalone i w efekcie zapadł niekorzystny dla niej wyrok, możliwości obrony praw.

Pominięcie dowodu może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy okoliczności faktyczne zostały wyjaśnione zgodnie z twierdzeniami strony wnioskującej o przeprowadzenie określonego dowodu (por. wyroki SN z dnia 26 września 1966 r., II CR 314/66 i z dnia 27 czerwca 2014 r., I CSK 497/13).

Postanowienie SN z dnia 13 grudnia 2018 r., V CZ 85/18

Standard: 66824 (pełna treść orzeczenia)

Z art. 224 § 1 k.p.c. wynika, że przewodniczący zamyka rozprawę po przeprowadzeniu dowodów i udzieleniu głosu stronom. W orzecznictwie przyjmuje się, że przepis ten można uznać za zasadną podstawę kasacyjną wtedy, gdy strona skarżąca wykaże, iż sąd drugiej instancji nie przeprowadził dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i przedwcześnie postanowił o zamknięciu rozprawy (wyroki SN z dnia 4 listopada 2010 r., III UK 25/10; z dnia 25 czerwca 2008 r., II UK 327/07; z dnia 24 maja 2001 r., I PKN 409/00).

Sytuacja tego rodzaju niewątpliwie zachodzi, gdy sąd nie rozstrzyga o wnioskach dowodowych mogących mieć zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

Wyrok SN z dnia 7 czerwca 2018 r., II UK 165/17

Standard: 22670 (pełna treść orzeczenia)