Postępowanie o wydanie zaświadczenia wykonawcy testamentu (art. 665 k.p.c.)

Osoba lub podmiot roszczący pretensje do bycia wykonawcą testamentu może dochodzić swoich racji w osobnym postępowaniu toczącym się w trybie Zgodnie z tym przepisem, sąd spadku wydaje osobie powołanej na wykonawcę testamentu, na jej wniosek, odpowiednie zaświadczenie, w którym wymienia się imię, nazwisko, miejsce ostatniego zamieszkania oraz datę i miejsce śmierci spadkodawcy, imię, nazwisko i miejsce zamieszkania wykonawcy testamentu, jak również stwierdzenie, że dana osoba została powołana na wykonawcę testamentu; wskazuje się także prawa i obowiązki wykonawcy testamentu, jeżeli zostały przez spadkodawcę określone (por. § 141 zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 grudnia 2003 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych działów administracji sądowej, Dz.Urz. M.S. Nr 5, poz. 22 ze zm.). Z punktu widzenia celu tego postępowania oczywistym jest to, że chodzi o wyposażenie wykonawcy testamentu, którego funkcja została unormowana w art. 988 k.c., w dokument publiczny (tytuł prawny) upoważniający go do występowania w obrocie, czyli do występowania w sprawach majątku spadkowego przed sądami, urzędami, instytucjami innymi organami, a także przed osobami fizycznymi prawnymi, zwłaszcza spadkobiercami, zapisobiorcami i innymi osobami uprawnionymi z testamentu. Zaświadczenie stanowi także legitymację do podejmowania prywatnoprawnych i procesowych czynności związanych z majątkiem spadkowym.

Charakter postępowania o wydanie zaświadczenia, a także jego usytuowanie w systematyce innych postępowań spadkowych uzasadnia tezę, że nie mogą być w nim podejmowane czynności niesłużące bezpośrednio jego celowi, a także czynności unormowane samodzielnie w innych rodzajach postępowań. Tym samym zakres kognicji sądu, chroniący podstawowe interesy spadkobierców oraz potencjalnych kontrahentów wykonawcy testamentu, jest stosunkowo wąski, na co wpływ mają również aspekty ustrojowe. Mianowicie należy wziąć pod uwagę, że czynności w sprawach o wydanie zaświadczenia wykonawcy testamentu może wykonywać referendarz sądowy (art. 509[1] § 3 k.p.c.) oraz notariusz (art. 665 in pricipio k.p.c.). W ograniczonych kompetencjach jurysdykcyjnych tych organów mieści się badanie istnienia testamentu oraz jego ważności ze względu na formę, nie obejmują one natomiast rozpoznawania innych, skomplikowanych aspektów nieważności lub bezskuteczności czynności prawnej. Dokładnie w tych samych granicach porusza się Sąd, który w toku postępowania o wydanie zaświadczenia bierze z urzędu pod rozwagę bezwzględną nieważność czynności prawnej, zwłaszcza rozpoznawalną prima facie

W razie czynności prawnej jaką jest testament, z zasady w grę może wchodzić nieważność ze względu naruszenie wymagań co do formy. Badanie innych okoliczności wpływających na ważność testamentu, których na podstawie samego aktu ostatniej woli stwierdzić nie można, a wymagających niejednokrotnie długotrwałego i skomplikowanego postępowania dowodowego (np. zdolności testatora do testowania, zachowania przesłanek testamentu szczególnego itp.), wykraczałoby znacznie poza cel postępowania o wydanie zaświadczenia. Niezależnie od tego, jeżeli okaże się, że w konkretnej sprawie występują okoliczności stojące na przeszkodzie wydaniu zaświadczenia, których wyjaśnienie przekracza kompetencje kognicyjne sądu spadku działającego na podstawie art. 665 k.p.c., a toczy się już postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku i przedmiotu zapisu windykacyjnego, nie jest wyłączone zawieszenie postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Nie ma także przeszkód do połączenia sprawy o wydanie zaświadczenia wykonawcy testamentu z inną toczącą się sprawą z zakresu prawa spadkowego do łącznego rozpoznania, jeżeli spełnione zostały przesłanki przewidziane w art. 219 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. (tak min uchwała SN z dnia 18 lipca 2012 r. III CZP 34/12).

Postanowienie SO w Łodzi z dnia 11 marca 2016 r., III Ca 1919/15

Standard: 35865 (pełna treść orzeczenia)

W sprawie o wydanie zaświadczenia wykonawcy testamentu (art. 665 k.p.c.) sąd bada istnienie testamentu i jego ważność ze względu na formę.

Zakres kognicji sądu orzekającego w sprawie o wydanie zaświadczenia nie został określony, należy go zatem ustalić kierując się przede wszystkim celem tego postępowania. Z tego punktu widzenia nie budzi wątpliwości, że chodzi o wyposażenie wykonawcy testamentu, którego funkcja została unormowana w art. 988 k.c., w dokument publiczny (tytuł prawny) upoważniający go do występowania w obrocie, czyli do występowania w sprawach majątku spadkowego przed sądami, urzędami, instytucjami innymi organami, a także przed osobami fizycznymi prawnymi, zwłaszcza spadkobiercami, zapisobiorcami i innymi osobami uprawnionymi z testamentu. Zaświadczenie stanowi także legitymację do podejmowania prywatnoprawnych i procesowych czynności związanych z majątkiem spadkowym.

Charakter postępowania o wydanie zaświadczenia, a także jego usytuowanie w systematyce innych postępowań spadkowych uzasadnia tezę, że nie mogą być w nim podejmowane czynności niesłużące bezpośrednio jego celowi, a także czynności unormowane samodzielnie w innych rodzajach postępowań. Już wstępnie można więc stwierdzić, że w postępowaniu o wydanie zaświadczenia wykonawcy testamentu sąd nie bada ważności testamentu we wszystkich aspektach, a więc zarówno co do spełnienia wymagań formalnych, jak i materialnych, a w szczególności zdolności testatora do testowania, wad oświadczeń woli itp. Tak szeroka kognicja pozostaje w sprzeczności z celem omawianego postępowania, a także prowadziłaby do rozpoznania kwestii zastrzeżonych wyłącznie do postępowania o stwierdzenie nabycia spadku i przedmiotu zapisu windykacyjnego (art. 669 i nast. k.p.c.).

Należy jednak sprzeciwić się także tezie wskazującej, że w postępowaniu o wydanie zaświadczenia sąd spadku w ogóle nie może zajmować się ważnością testamentu, w związku z czym ustala wyłącznie istnienie testamentu (dokumentu określanego jako testament) oraz to, czy zawiera on klauzulę ustanawiającą wnioskodawcę jego wykonawcą. Przyjęcie tej koncepcji godziłoby przede wszystkim w misję wymiaru sprawiedliwości, jest bowiem oczywiste i słuszne, że sąd, zwłaszcza działający w postępowaniu nieprocesowym, w którym interes publiczny jest chroniony mocniej niż w innych trybach postępowania cywilnego, bierze z urzędu pod rozwagę bezwzględną nieważność czynności prawnej, zwłaszcza rozpoznawalną prima facie. W razie czynności prawnej jaką jest testament, z zasady w grę może wchodzić nieważność ze względu naruszenie wymagań co do formy. Badanie innych okoliczności wpływających na ważność testamentu, których na podstawie samego aktu ostatniej woli stwierdzić nie można, a wymagających niejednokrotnie długotrwałego i skomplikowanego postępowania dowodowego (np. zdolności testatora do testowania, zachowania przesłanek testamentu szczególnego itp.), wykraczałoby znacznie poza cel postępowania o wydanie zaświadczenia.

Oczywiście, przedmiotem badania sądu w postępowaniu normowanym w art. 665 k.p.c. jest także istnienie testamentu, a ciężar dowodu w tym zakresie obciąża wnioskodawcę – wykonawcę testamentu. Sąd bada także inne przesłanki postępowania, jak np. legitymację wnioskodawcy, łącznie z jego zdolnością do czynności prawnych (art. 986 § 2 k.c.), oraz weryfikuje wszystkie dane znajdujące później wyraz w treści zaświadczenia, te kwestie pozostają jednak poza wątpliwościami Sądu Okręgowego oraz poza zakresem zagadnienia prawnego przedstawionego do rozstrzygnięcia.

Przyjęty, wąski zakres kognicji sądu, chroniący jednak podstawowe interesy spadkobierców oraz potencjalnych kontrahentów wykonawcy testamentu, a także interes publiczny, jest również wynikiem uwzględnienia aspektów ustrojowych. Należało wziąć pod uwagę, że czynności w sprawach o wydanie zaświadczenia wykonawcy testamentu może wykonywać referendarz sądowy (art. 5091 § 3 k.p.c.) oraz notariusz (art. 665 in pricipio k.p.c.). W ograniczonych kompetencjach jurysdykcyjnych tych organów mieści się badanie istnienia testamentu oraz jego ważności ze względu na formę, nie obejmują one natomiast rozpoznawania innych, skomplikowanych aspektów nieważności lub bezskuteczności czynności prawnej.

Niezależnie od tego, jeżeli okaże się, że w konkretnej sprawie występują okoliczności stojące na przeszkodzie wydaniu zaświadczenia, których wyjaśnienie przekracza kompetencje kognicyjne sądu spadku działającego na podstawie art. 665 k.p.c., a toczy się już postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku i przedmiotu zapisu windykacyjnego, nie jest wyłączone zawieszenie postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 w związku z art. 13 § 2 k.p.c. Nie ma także przeszkód do połączenia sprawy o wydanie zaświadczenia wykonawcy testamentu z inną toczącą się sprawą z zakresu prawa spadkowego do łącznego rozpoznania, jeżeli spełnione zostały przesłanki przewidziane w art. 219 w związku z art. 13 § 2 k.p.c.

Uchwała SN z dnia 18 lipca 2012 r., III CZP 34/12

Standard: 35866 (pełna treść orzeczenia)

Zobacz glosy