Odrzucenie skargi (art. 9 u.s.p.p.)

ustawa o skardze na przewlekłość postępowania precyzyjnie określa, w jakich wypadkach skarga podlega odrzuceniu, jaki organ jest do tego uprawniony oraz jakie są przesłanki takiej decyzji. Zgodnie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, skargę odrzuca się: 1) jeżeli jest ona dotknięta tzw. brakami konstrukcyjnymi, czyli gdy nie zawiera żądania stwierdzenia przewlekłości postępowania w sprawie, której dotyczy lub nie przytacza okoliczności uzasadniających takie żądanie (art. 6 ust. 2 pkt 1-2) – nie wzywa się do uzupełnienia tych braków, 2) gdy została wniesiona przez osobę nieuprawnioną albo przed upływem 12 miesięcy od daty oddalenia albo uwzględnienia poprzedniej skargi (art. 9 ust. 2).

Organem uprawnionym do podjęcia takiej decyzji jest sąd (art. 9), nie zaś jego prezes, przewodniczący wydziału czy upoważniony sędzia.

Z powyższego widać, że ustawodawca nie zaliczył do przesłanek odrzucenia skargi nieuiszczenia opłaty w wysokości 100 zł. Nieopłacenie skargi należy zatem traktować jako brak usuwalny, do którego uzupełnienia należy wezwać stronę (art. 120 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 ust. 2 ustawy). Jeżeli brak ten nie zostanie przez nią usunięty w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, to skarga nie wywoła żadnych skutków (jest bezskuteczna – art. 120 § 2 k.p.k.) i zarządzeniem należy odmówić jej przyjęcia.

Postanowienie SN z dnia 31 marca 2005 r., IV KZ 9/05

Standard: 35518 (pełna treść orzeczenia)

Skoro ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki nie wskazuje, co należy uczynić, gdy skarga została wniesiona po terminie za-kończenia toku postępowania w sprawie, a zatem po upływie terminu czynności procesowej, do którego mogła być wniesiona, zgodnie z art. 8 ust. 2 wspomnianej ustawy, który stanowi, iż w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy postępowania zażaleniowego obowiązujące w postępowaniu, którego skarga dotyczy, należało sposobu rozstrzygnięcia w tej sprawie poszukiwać w odpowiednich przepisach Kodeksu postępowania karnego. Odpowiednimi przepisami w opisanej wyżej sytuacji - zdaniem Sądu Najwyższego - są przepisy art. 430 § 1 k.p.k. w związku z art. 429 § 1 k.p.k. Stanowią one bowiem, że sąd odwoławczy pozostawia bez rozpoznania przyjęty środek odwoławczy, jeżeli został on wniesiony po terminie.

Postanowienie SN z dnia 7 grudnia 2004 r., III SPP 23/04

Standard: 35187 (pełna treść orzeczenia)