Poręczenie w umowie kredytu bankowego

Nie powoduje nieważności poręczenia brak oznaczenia jego górnej granicy w umowie zlecającej bankowi kredytowanie sprzedaży ratalnej, gdy o wyborze kredytobiorcy i wysokości każdego poręczanego kredytu decyduje sam poręczyciel.

W niniejszej sprawie poręczenie jest nierozłącznie związane z umową stron dotyczącą udzielania kredytów w sprzedaży ratalnej prowadzonej przez powodów. Na podstawie umowy głównej powodowie w imieniu pozwanego udzielali kredytu kupującym. W chwili zawierania poszczególnych umów kredytowych z nabywcami towarów następowała konkretyzacja wysokości poręczonego przez powodów długu. Zastosowana przez strony konstrukcja umowy nie narusza art. 878 § 1 k.c. Ratio legis tego przepisu - ochrona interesu poręczyciela - nie jest zagrożona.

Słusznie Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę na okoliczność, że do powodów należał wybór kredytobiorców. Od ich swobodnej oceny zależało udzielenie kredytu w imieniu pozwanego, a ze swojej strony poręczenie w granicach przewidzianej umową z pozwanym, maksymalnej kwoty 10 000 złotych.

Strony nie określiły górnej wysokości poręczenia, globalnie dla wszystkich umów kredytowych zawartych przez powodów w imieniu pozwanego, biorąc jednak pod uwagę charakter stosunku prawnego stron, Sąd Apelacyjny trafnie przyjął ważność umowy poręczenia

Wyrok SN z dnia 24 czerwca 1999 r., III CKN 268/98

Standard: 35026 (pełna treść orzeczenia)