Przyznanie się oskarżonego do winy jako przesłanka uwzględnienia wniosku w trybie art. 387 k.p.k.
Przesłanki dobrowolnego poddania się karze w trybie art. 387 k.p.k. Przyznanie się oskarżonego do winy
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Przyznanie się do winy oskarżonego nie jest warunkiem uwzględnienia jego wniosku o wydanie wyroku skazującego, zatem nawet w razie złożenia przez oskarżonego wyjaśnień niezbyt klarowanych, faktycznie negujących popełnienie przestępstwa, nie jest wykluczone uznanie, iż okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości (zob. też orzeczenia SN: postanowienie z dnia 22 maja 2006 r., II KK 355/06; wyrok z dnia 4 kwietnia 2010 r., III KK 424/10)
Wyrok SN z dnia 28 stycznia 2021 r., II KS 22/20
Standard: 49614 (pełna treść orzeczenia)
Ustawa procesowa nie formułuje warunku przyznania się oskarżonego, jako jednej z przesłanek stosowania instytucji określonej w art. 387 k.p.k., a więc uprawniony jest pogląd, że przyznanie się nie jest warunkiem skazania bez przeprowadzenia postępowania dowodowego w tym szczególnym trybie.
Tak więc skoro ustawa nie wymaga przyznania się do winy, to takiego warunku nie można wyprowadzać w drodze wykładni doktrynalnej.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego również prezentowany jest tego rodzaju pogląd. Jedna z nowszych rekapitulacji tego problemu znalazła swój wyraz w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2007 r., II k.k. 275/06 (OSNKW 2007/2/19), w którym sąd stwierdził, że "zmienność postawy oskarżonego, który na określonym etapie postępowania, to jest na rozprawie przed sądem pierwszej instancji, przyznaje się do winy, a potem cofa przyznanie, nie musi stanowić przeszkody do ustalenia, że zachodzą warunki określone w art. 387 k.p.k.".
Kolejno Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22 maja 2006 r., II k.k. 355/05 (OSN w SK 2006/1/1085) stwierdził, że "formalne nieprzyznanie się do winy nie zostało określone w art. 387 k.p.k. jako przesłanka negatywna do uwzględnienia wniosku przewidzianego w tym przepisie".
W wyroku z dnia 30 marca 2005 r., WA 4/05 Sąd Najwyższy wypowiedział się, że "sam fakt, że oskarżony w toku postępowania przygotowawczego, nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, a uczynił to dopiero na rozprawie głównej, nie stoi na przeszkodzie uznaniu przez sąd, iż "okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości" w rozumieniu art. 387 k.p.k.
Wyrok SA w Lublinie z dnia 28 kwietnia 2009 r., II AKa 69/09
Standard: 34706 (pełna treść orzeczenia)