Niedopuszczalność pogorszenia sytuacji oskarżonego w porównaniu do tej, która wynikała z wniosku

Istotą wniosku (z art. 387 k.p.k.) jest wydanie wyroku skazującego i wymierzenie oskarżonemu określonej kary lub środka karnego, zatem o rażącym naruszeniu prawa można by mówić przede wszystkim wtedy, gdyby któraś z orzeczonych kar jednostkowych, względnie kara łączna odbiegała rozmiarem od kary, o wymierzenie której, przy aprobacie prokuratora, wnosił oskarżony.

Za rażące naruszenie art. 387 § 2 i 3 k.p.k. wypadałoby też uznać nieuzgodnione z oskarżonym wprowadzenie do wyroku rozstrzygnięcia przewidzianego w art. 77 § 2 k.k. o wyznaczeniu surowszego ograniczenia do skorzystania z warunkowego zwolnienia, a w ogóle takie ukształtowanie wyroku, którego następstwem będzie pogorszenie sytuacji oskarżonego w porównaniu do tej, która wynikała z wniosku.

W przypadku Aleksandra C. trudno mówić o takim pogorszeniu, skoro niezamieszczenie w wyroku wnioskowanego rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 62 k.k., nie zamyka mu możliwości odbywania kary w zakładzie karnym typu półotwartego, co jest w znacznej mierze zależne od woli skazanego (zob. art. 88 § 1 k.k.w.), natomiast zamknęłoby możliwość odbywania kary w zakładzie typu otwartego, chyba że sąd penitencjarny orzekłby zmianę w tym zakresie (art. 74 § 1 k.k.w.).

Postanowienie SN z dnia 13 października 2010 r., IV KK 250/10

Standard: 34705

Przychylenie się sądu do wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego na zasadach przewidzianych w art. 387 § 1 i 2 k.p.k. zobowiązuje sąd do wymierzenia kary zgodnej z akceptowanym wnioskiem. Orzeczenie przez sąd kary surowszej (lub środka karnego nie przewidzianego we wniosku) oznacza złamanie "swoistej ugody" określającej warunki dobrowolnego poddania się karze i tym samym stanowi podstawę do kasacji (art. 523 k.p.k.), gdyż jest rażącym naruszeniem prawa procesowego, mającym istotny wpływ na treść orzeczenia. 

Wyrok SN z dnia 7 września 1999 r., WKN 32/99

Standard: 34786 (pełna treść orzeczenia)