Rozpoznanie skargi w granicach zaskarżenia oraz podstaw (art. 424[10] k.p.c.)
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 424[1] – 424[12] k.p.c. i art. 417 [1] § 2 k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Przymus adwokacko-radcowski obejmuje nie tylko sporządzenie skargi w imieniu strony, lecz także wszelkie inne czynności podejmowane w postępowaniu skargowym przed Sądem Najwyższym, włącznie z występowaniem na posiedzeniu jawnym (art. 424[10] k.p.c.).
Postanowienie SN z dnia 16 lipca 2021 r., I CNP 15/21
Standard: 58586 (pełna treść orzeczenia)
Zgodnie z art. 424[10] k.p.c., Sąd Najwyższy rozpoznaje skargę w granicach zaskarżenia oraz w granicach podstaw. Powołany przepis wyznacza w tym postępowaniu granice kognicji Sądu Najwyższego.
Związanie granicami zaskarżenia oznacza związanie wskazaniem, czy orzeczenie jest kwestionowane w całości, czy w części i w jakiej części. Z kolei związanie granicami podstaw oznacza, że Sąd Najwyższy, rozpoznając skargę, może uwzględniać tylko te naruszenia prawa materialnego lub przepisów postępowania, które zostały przez skarżącego przytoczone w ramach obowiązku przewidzianego w art. 424[5] § 1 pkt 2 w związku z art. 424[4] k.p.c.
W konsekwencji niedopuszczalne jest poszukiwanie i uwzględnienia przez Sąd Najwyższy z urzędu innych - mogących występować obiektywnie, lecz niewytkniętych przez skarżącego - uchybień materialnoprawnych i procesowych, bez względu na ich ciężar i znaczenie dla wyniku rozpoznania skargi. Ocena, zatem, czy orzeczenie jest niezgodne z prawem dokonuje się tylko w konfrontacji z zarzutami skargi.
Wyrok SN z dnia 23 listopada 2018 r., II CNP 56/17
Standard: 34641 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 56545