Bezwarunkowe umorzenie postępowania w razie stwierdzenia braku podstaw oskarżenia

Jeżeli przy rozpoznawaniu na posiedzeniu wniosku prokuratora o warunkowe umorzenie postępowania (art. 339 § 1 pkt 2 k.p.k.) sąd stwierdzi oczywisty brak faktycznych podstaw oskarżenia (art. 339 § 3 pkt 2 k.p.k.), to obowiązany jest umorzyć postępowanie bezwarunkowo (art. 17 § 1 k.p.k.).

Na posiedzeniu wyznaczonym - na podstawie art. 339 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 341 k.p.k. - w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania, sąd może rozstrzygać inne kwestie procesowe, o których mowa w art. 339 § 3 k.p.k., w tym również dotyczące dopuszczalności skargi prokuratora w kontekście istnienia ujemnych przesłanek procesowych. Jest oczywiste, że ocena sprawy na tym posiedzeniu odbywa się w innym zakresie niż ocena przy merytorycznym jej rozpoznawaniu - w ramach posiedzenia sąd ma obowiązek zbadania, czy dowody zebrane w sprawie uzasadniają zarzuty oskarżenia, nie jest natomiast zadaniem sądu w trakcie tego posiedzenia merytoryczna kontrola tych dowodów. Sąd powinien skoncentrować się na zagadnieniu, czy zarzuty stawiane oskarżonemu są dostatecznie uprawdopodobnione, nie zaś, czy są one udowodnione.

Postanowienie SN z dnia 27 listopada 1998 r., WZ 68/98

Standard: 34543 (pełna treść orzeczenia)