Zasada ciągłości rozprawy głównej, koncentracji, nieprzerywalności
Przerwa, odroczenie rozprawy (art. 401 k.p.k. – 404 k.p.k.)
Konsekwentne przestrzeganie zasady ciągłości rozprawy głównej (jej koncentracji, nieprzerywalności) oraz szybkości postępowania jest podyktowane przede wszystkim względami prawidłowości wyrokowania oraz respektowaniem gwarancji procesowych stron, w szczególności oskarżonego, uczestniczących w postępowaniu.
Znaczny upływ czasu od zdarzenia, które stanowiło podstawę wszczęcia postępowania, do chwili prawomocnego rozstrzygnięcia, nie tylko utrudnia prawidłowe wyrokowanie, ale zdecydowanie zmniejsza zakres jego społecznego oddziaływania.
Ze wskazanymi zasadami pozostaje w rażącej sprzeczności rozkładanie rozprawy głównej „ na raty”, przez wykorzystywanie i nadużywanie formalnie dopuszczalnych przerw i odroczeń rozprawy, ponadto przeprowadzanie na jej części, jedynie pozornych czynności procesowych.
Niedopuszczalne jest – jako oczywiście sprzeczne z zasadą ciągłości (koncentracji) rozprawy – zarządzanie wielokrotnych w niej przerw, nie dających się wytłumaczyć koniecznością poszukiwania i sprowadzania dowodu, niezbędnego wypoczynku lub inną ważną przyczyną.
Wyrok SA w Gdańsku z dnia 11 grudnia 2013 r., II AKa 394/13
Standard: 34077 (pełna treść orzeczenia)
Z zasadą szybkości postępowania pozostaje w jaskrawej sprzeczności rozkładanie rozprawy głównej "na raty" przez wykorzystywanie i nadużywanie formalnie dopuszczalnych przerw i odroczeń rozprawy, a ponadto na okresy nie mające rzeczowego uzasadnienia.
Niedopuszczalne jest - jako oczywiście sprzeczne z zasadą ciągłości (koncentracji) rozprawy - zarządzanie wielokrotnych i wielodniowych (np. 2-3-tygodniowych) przerw w rozprawie, nie dających się wytłumaczyć względami na niezbędny wypoczynek, potrzebę wyszukania i sprowadzenia określonego dowodu lub na inną ważną przyczynę - wiążącymi się z tokiem prowadzenia rozprawy.
Zarządzanie przerw w rozprawie głównej nie należy do dyskrecjonalnych, wyłączonych spod kontroli procesowej, a w konsekwencji wolnych od obowiązku jawnego wskazywania na ich podstawe faktyczną, uprawnień przewodniczącego rozprawy.
Wyrok SN z dnia 10 stycznia 1977 r., V KR 215/76
Standard: 40289 (pełna treść orzeczenia)