Pozostawienie bez rozpoznania środka odwoławczego (art. 430 k.p.k.)

Wszelkie decyzje procesowe podejmowane na podstawie art. 43 k.p.k. nie podlegają zaskarżeniu, jako że nie zamykają one drogi do wydania w sprawie orzeczenia kończącego, nie stanowią decyzji co do środka zabezpieczającego, a wymieniony przepis art. 43 k.p.k. nie stanowi w tym względzie inaczej, bowiem nie przewiduje zażalenia na podjęte na jego podstawie orzeczenie. Wobec tego przyjęte zażalenie, jako niedopuszczalne z mocy wymienionych przepisów prawa, należało pozostawić bez rozpoznania (art. 430 § 1 w zw. z art. 429 § 1 k.p.k.).

Postanowienie SN z dnia 9 grudnia 2015 r., IV KZ 72/15

Standard: 35363 (pełna treść orzeczenia)

Nie przysługuje zażalenie na postanowienie o pozostawieniu bez rozpoznania środka odwoławczego z powodu jego niedopuszczalności wynikającej z braku „substratu zaskarżenia”.

Dopuszczalność środka odwoławczego wiąże się także z istnieniem „substratu” zaskarżenia. Jak trafnie wywiódł Sąd Najwyższy w postanowieniu z 22 czerwca 1999 r., I KZP 20/99, jeśli środek odwoławczy dotyczy orzeczenia już nieistniejącego, a pole orzekania odwoławczego wyznacza przedmiot zaskarżenia, to przy jego braku środek ten staje się niedopuszczalny i należy odmówić jego przyjęcia, gdyby zaś go przyjęto, pozostawić bez rozpoznania.

Nie przysługuje zażalenie na postanowienie o pozostawieniu bez rozpoznania środka odwoławczego z powodu jego niedopuszczalności wynikającej z braku „substratu zaskarżenia”, ponieważ postanowienie to, oceniane przez pryzmat praw i interesów wyznaczonych przez procesowy status skarżącego, prowadzi do oczywistego wniosku, że nie ma on interesu prawnego w jego zaskarżeniu. Nie ma on po prostu gravamen. Jest oczywiste, że w takim zakresie, w jakim środek odwoławczy został wniesiony, pomimo braku gravamen po stronie skarżącego, jest on niedopuszczalny z mocy ustawy.

Postanowienie SN z dnia 9 czerwca 2006 r., I KZP 13/06

Standard: 41606 (pełna treść orzeczenia)