Umowa dzierżawy na czas oznaczony z zastrzeżeniem terminu końcowego

Umowa dzierżawy (art. 693 § 1 k.c.), podobnie jak umowa najmu (art. 659 § 1 k.c.), może być zawarta na czas oznaczony lub nieoznaczony. Jeżeli taka umowa jest zawierana na czas oznaczony, jest regułą, że po upływie tego czasu ulega rozwiązaniu (wyjątki: art. 660, 661 i 674 k.c. dotyczące najmu oraz art. 695 § 1 k.c. dotyczący umowy dzierżawy). Sytuacja ta przypomina zawarcie umowy z zastrzeżeniem terminu końcowego, do którego stosuje się odpowiednio przepisy o warunku rozwiązującym (art. 116 § 2 k.c.). 

W wyroku z dnia 30 sierpnia 1990 r., IV CR 236/90 Sąd Najwyższy podkreślił, że termin końcowy umowy zawartej na czas oznaczony może wyznaczać określone zdarzenie, które ma nastąpić w przyszłości, jeżeli nastąpienie tego zdarzenia jest - według rozsądnych ludzkich oczekiwań - oczywiście pewne (zob. też orzeczenie SN z dnia 15 grudnia 1956 r. IV Cr 35/56, oraz wyrok SN z dnia 6 lipca 1963 r., III CR 161/63). Nie jest to zawarcie umowy najmu (dzierżawy) pod warunkiem w ścisłym tego słowa znaczeniu, ponieważ, jak wynika expressis verbis z art. 89 k.c., warunek jest zdarzeniem przyszłym i niepewnym. Nie oznacza to jednak niedopuszczalności zastrzeżenia w umowie najmu lub dzierżawy warunku, rozwiązującego albo (jak w okolicznościach niniejszej sprawy) zawieszającego. 

Taka umowa, oczywiście, pozostaje umową najmu (dzierżawy), dlatego nie ma żadnych powodów, aby wynikające z niej prawo nie mogło być wpisane do księgi wieczystej na podstawie art. 16 ust. 2 pkt 1 k.w.h. 

Postanowienie SN z dnia 16 stycznia 2009 r., III CSK 233/08

Standard: 33552