Należyta staranność banku w zakresie czynności bankowych
Należyta staranność banku
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zgodnie z art. 355 § 2 k.c. przedsiębiorca jest zobowiązany do staranności profesjonalisty, a więc osoby zawodowo trudniącej się przedsiębraną działalnością gospodarczą.
W przypadku banku jest to profesjonalne dokonywanie czynności bankowych określonych w prawie bankowym - ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. (jedn. tekst Dz. U. z 2015 r. poz. 128 ze zm.), wśród których jest udzielanie kredytów na podstawie zawieranych stosownych umów.
Umowa kredytu bankowego, określona w art. 69 ust. 1 prawa bankowego wymaga przed jej zawarciem sprawdzenia zdolności kredytowej podmiotu, któremu zamierza udzielić kredytu. Zbadanie tej zdolności polega, według art. 70 ust. 1 prawa bankowego, na ustaleniu wiarygodności kredytobiorcy jako podmiotu prawa, to znaczy jego istnienia (w przypadku osób prawnych na podstawie odpowiedniego rejestru), z reguły celu finansowego, na jaki kredyt ma zostać przeznaczony, gdyż od tego zależeć może stopa odsetek, a przede wszystkim zdolności kredytobiorcy do spłacenia kredytu w uzgodnionym terminie wraz z odsetkami i prowizją dla banku. Sprawdzeniu tych okoliczności służą dokumenty żądane przez bank.
Wyrok SN z dnia 17 stycznia 2017 r., IV CSK 143/16
Standard: 47712 (pełna treść orzeczenia)
Trybunał Konstytucyjny, we wcześniejszych wyrokach, stwierdził, że na bankach ciąży obowiązek udzielenia "rzetelniej, uczciwej i wyczerpującej informacji". Źródłem tego obowiązku są podstawowe zasady "prawa obligacyjnego, nakazującego respektowanie uczciwości, lojalności i dobrych obyczajów w obrocie, zwłaszcza na etapie nawiązywania stosunku kontraktowego, ale także w związku z jego wykonywaniem".
Odpowiedni, rzetelny sposób realizacji obowiązku informacyjnego, zakres i jakość udzielanych podczas zawierania umowy informacji mogą być traktowane jako swoiste skompensowanie uprzywilejowanej pozycji banków i stwarzają ich klientom minimalne warunki ochronne (wyrok P 10/04).
Na banku ciąży w szczególności obowiązek poinformowania jego kontrahenta o stopniu ryzyka ekonomicznego wiążącego się z zawieraną umową oraz szczegółowego wyjaśnienia istoty dokonywanej transakcji, a bank nie może ukrywać danych czy dezinformować kontrahenta. Znajduje to oparcie między innymi w art. 72, art. 353[1], art. 354 i art. 725-733 k.c., jak również w art. 52, art. 69 i art. 111 prawa bankowego. Należy jednak podkreślić, że obowiązki te nie zostały wprost wyartykułowane w żadnym akcie normatywnym.
Wyrok TK z dnia 14 kwietnia 2015 r., P 45/12
Standard: 2013 (pełna treść orzeczenia)