Warunki formalne wniosku o stwierdzenie zasiedzenia (art. 609 k.p.c.)

Postępowanie w sprawach o stwierdzenie zasiedzenia służy realizacji indywidualnych interesów poszczególnych podmiotów prawa cywilnego (quod ad singulorum utilitatem), dlatego jest ono wszczynane tylko na wniosek, do zgłoszenia którego uprawniony jest zainteresowany, czyli każdy, czyich praw dotyczy wynik postępowania (art. 609 § 1 w związku z art. 510 § 1 k.p.c.).

Wniosek powinien czynić zadość przepisom o pozwie, z tą zmianą, że zamiast pozwanego należy wymienić zainteresowanych (art. 511 § 1 k.p.c.).

Przepisy o pozwie, a więc art. 187 w związku z art. 126 § 1 i 2 k.p.c. należy stosować odpowiednio, z uwzględnieniem specyfiki postępowania nieprocesowego (art. 13 § 2 k.p.c.).

Wniosek powinien zawierać dokładnie oznaczone żądanie oraz przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających to żądanie.

Oznaczenie żądania powinno  zawierać określenie przedmiotu zasiedzenia oraz osoby lub osób będących nabywcami prawa, a określenie przedmiotu zasiedzenia – wskazanie rodzaju prawa, którego nabycia domaga się wnioskodawca, i dokładny opis rzeczy, której nabycie ma dotyczyć. Tak określone żądanie może być przez wnioskodawcę zmienione, w tym także w odniesieniu do osoby lub osób będących nabywcami prawa, w postępowaniu nieprocesowym bowiem stosuje się odpowiednio art. 193 § 1 k.p.c. Zmiana żądania jest jednak skuteczna tylko wtedy, gdy wnioskodawca nadal pozostanie osobą zainteresowaną w rozumieniu art. 609 § 1 k.p.c.

Stosownie do art. 511 § 1 k.p.c., wnioskodawca powinien wskazać we wniosku wszystkich zainteresowanych, czyli - jak wynika z art. 510 § 1 k.p.c. -wszystkich, czyich praw dotyczy wynik postępowania. Z art. 609 § 2 k.p.c. wynika wprawdzie, że może zaniechać wskazania zainteresowanych, ale w takim wypadku powinien wskazać przyczyny, które to spowodowały, wezwanie zainteresowanych przez ogłoszenie może bowiem wchodzić w grę tylko wtedy, gdy wnioskodawca nie może wskazać osób zainteresowanych, ponieważ są one nieznane, a ich ustalenie jest dla niego zadaniem niewykonalnym (zob. postanowienie SN z dnia 19 lutego 1966 r., II CZ 50/66).

Uchwała SN z dnia 11 czerwca 2015 r., III CZP 112/14

Standard: 33231 (pełna treść orzeczenia)

Przepisy dotyczące spraw o stwierdzenie zasiedzenia nie zawierają szczególnych regulacji odnoszących się do wniosku inicjującego to postępowanie. Przyjąć więc należy, iż do tego wniosku poprzez art. 13 § 2 k.p.c. ma zastosowanie art. 187 § 1 pkt 1 k.p.c., co oznacza, że wnioskodawca powinien we wniosku dokładnie wskazać rzecz, o zasiedzenie której wnosi.

Według art. 609 § 3 k.p.c. w razie konieczności dokonania ogłoszenia powinno ono zawierać m.in. dokładne określenie rzeczy. W odniesieniu do nieruchomości gruntowej spełnienie tego wymagania ze względu na treść art. 46 k.c. w zw. z § 136 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów powszechnych (Dz. U. Nr 38, poz. 249 ze zm. – dalej: „Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów powszechnych”) oznacza konieczność dokładnego określenia części powierzchni ziemskiej mającej stanowić przedmiot nabycia własności przez zasiedzenie, według zasad obowiązujących do oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej. Powinno to więc nastąpić przez wskazanie księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości gruntowej będącej przedmiotem zasiedzenia oraz jej aktualnych oznaczeń geodezyjnych w ewidencji gruntów, a w razie, gdy zakres zasiedzenia nie pokrywa się z wymienionymi wyżej oznaczeniami, przez sprecyzowanie przebiegu granic nieruchomości na mapie załączonej do wniosku albo która zostanie sporządzona w trakcie postępowania. Jak bowiem stanowi § 134 Regulaminu wewnętrznego urzędowania sądów powszechnych, jeżeli do wniosku o stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości wnioskodawca nie dołączył mapy nieruchomości sporządzonej według zasad obowiązujących przy oznaczaniu nieruchomości w księgach wieczystych, przewodniczący posiedzenia wzywa go do złożenia w odpowiednim terminie takiej mapy.

Uchwała SN z dnia 11 grudnia 2014 r., III CZP 94/14

Standard: 67405 (pełna treść orzeczenia)