Umowne zastrzeżenie szczególnej formy
Umowne zastrzeżenie szczególnej formy (art. 76 k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Przepis art. 73 § 1 k.c. dotyczy formy ad solemnitatem ograniczonej do wypadku, gdy przepis ustawy przewiduje jako formę szczególną czynności prawnej formę pisemną i wyraźnie wprowadza rygor nieważności.
W obrocie cywilnoprawnym, zgodnie z zasadą swobody umów (art. 353[1] k.c.) strony mogą w dowolnej formie kształtować stosunki umowne. Dopuszczalne jest zatem zawarcie umowy o formie (pactum de forma) przewidującej, iż określona czynność prawna (także następcza względem zawarcia umowy) może być dokonana między nimi w formie szczególnej i zastrzegającej rygor jej niezachowania. Rygor materialno-prawny takiego postanowienia zakreśla art. 76 k.c., stanowiący, że "czynność dochodzi do skutku tylko przy zachowaniu zastrzeżonej formy".
Według przeważającego poglądu, sankcja ta w istocie oznacza nieważność czynności prawnej dokonanej w formie nieodpowiadającej formie szczególnej zastrzeżonej pod rygorem nieważności.
Wyrok SN z dnia 14 czerwca 2019 r., III CSK 136/17
Standard: 32966 (pełna treść orzeczenia)
Zgodnie z art. 76 zd. 2 k.c., gdy strony zastrzegły dokonanie czynności w formie pisemnej, nie określając skutków niezachowania tej formy, poczytuje się, w razie wątpliwości, że była ona zastrzeżona wyłącznie dla celów dowodowych. Jednocześnie należy zaznaczyć, że stosunkach miedzy przedsiębiorcami, zgodnie z art. 74 § 3 k.c., fakt dokonania tej czynności prawnej i jej treści może być dowodzony wszelkimi środkami dowodowymi, bez żadnych ograniczeń.
Wyrok SA w Białymstoku z dnia 9 maja 2014 r., I ACa 81/14
Standard: 32969 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 32970
Standard: 56859
Standard: 69383
Standard: 69693
Standard: 32971