Właściwość przemienna w zakresie roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej przez dziką zwierzynę

Osoba dochodząca naprawienia szkody wyrządzonej w uprawach i plonach rolnych przez zwierzynę wymienioną w art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1959 r. o hodowli, ochronie zwierząt łownych i prawie łowieckim (Dz. U. z 1973 r. Nr 33, poz. 197 ze zm.) może wytoczyć powództwo przed sąd, w którego okręgu nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę na podstawie art. 35 k.p.c.

Do rozpoznania sprawy, w której chodzi o szkodę wyrządzoną w uprawach rolnych przez zwierzynę łowną, może być ustalona na podstawie art. 35 k.p.c. o tyle, o ile przyjmie się, że roszczenie objęte pozwem jest roszczeniem wynikającym z czynu niedozwolonego. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w nie opublikowanym orzeczeniu z dnia 19 stycznia 1990 r. IV CZ 67/89, jednakże bez uzasadnienia. Odmienne natomiast stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w drugim z orzeczeń powołanych w zaskarżonym postanowieniu. W tym drugim orzeczeniu Sąd Najwyższy stwierdził w motywach, że roszczenie z tytułu szkody wyrządzonej przez zwierzynę łowną "znajduje samodzielną podstawę prawną w art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1959 r. o hodowli, ochronie zwierząt łownych i prawie łowieckim (Dz. U. z 1973 r. Nr 33, poz. 197).

Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę nie podziela zapatrywania, że art. 44 ust. 1 wymienionej ustawy przesądza o tym, że w sprawie nie może mieć zastosowania art. 35 k.p.c. o właściwości przemiennej.

Zgodnie z poglądem przedstawicieli nauki prawa - w wypadkach szczególnych regulacji dotyczących odszkodowań chodzi w rzeczywistości zawsze o instytucję cywilnoprawną naprawienia szkody.

Postanowienie SN z dnia 9 listopada 1990 r., IV CZ 288/90

Standard: 32827 (pełna treść orzeczenia)