Odmowa ze względu na prawomocne osądzenie sprawy przez sąd polski przed uznaniem (art. 1146 § 1 pkt 6 k.p.c.)

Przesłanką negatywną uznania zagranicznego orzeczenia jest prawomocne osądzenie jej przez sąd polski przed uznaniem (lub wszczęciem postępowania o uznanie), a nie przed uprawomocnieniem się wyroku zagranicznego. Zastrzeżenie "zanim orzeczenie sądu zagranicznego stało się prawomocne" odnosi się tylko do drugiego członu art. 1146 § 1 pkt 4 k.p.c. Gdyby to zastrzeżenie miało się odnosić do całości przepisu, musiałoby to wynikać z jego redakcji, a w szczególności zbędne byłoby wówczas słowo "już" w pierwszym członie. Przemawiają za tym także i względy merytoryczne. Orzeczenie zagraniczne dopóty nie jest uznane przez sąd polski, dopóki nie wywiera na terenie Polski żadnych skutków. W szczególności nie może być przeszkodą do wszczęcia sprawy przed sądem polskim i do jej rozstrzygnięcia. Sąd polski w procesie nie może badać, czy orzeczenie zagraniczne spełnia warunki do uznania i w braku postanowienia o uznaniu nie może go uwzględnić. W takiej sytuacji uznanie wcześniejszego orzeczenia zagranicznego, mimo istnienia już prawomocnego orzeczenia sądu polskiego w tej samej sprawie, prowadziłoby do oczywiście niepożądanych skutków.

Postanowienie SN z dnia 16 października 1987 r., I CR 230/87

Standard: 32744 (pełna treść orzeczenia)