Wymagalność roszczenia bezterminowego w przypadku dopozwania (art. 394 § 1 k.p.c. oraz art. 455 i 481 § 1 k.c.)

Samo wezwanie do wzięcia udziału w sprawie, choć w myśl zdania 1 § 1 art. 198 k.p.c. ma zastępować pozwanie, nie zawsze następuje z inicjatywy powoda i - skoro wezwanie jest zawarte w nie umotywowanym postanowieniu sądu (art. 357 § 1, 394 § 1 k.p.c.) - nie daje osobie wezwanej wystarczającego rozeznania odnośnie do przedmiotu procesu.

Bezpośrednią łączność z powodem w zakresie przedmiotu sporu uzyskuje dopozwany dłużnik z reguły później, bo dopiero w chwili wykonania przez sąd powinności - nałożonej na ten organ w zdaniu 1 § 1 art. 198 k.p.c. - doręczenia mu odpisów pism procesowych, przede wszystkim zaś pozwu. Wykonanie tej formalnej powinności rozpoczyna i tę fazę merytorycznego rozpoznawania sprawy (por. orz. SN z dnia 7.II.1968 r. V PZ 2/68).

Innymi słowy, podmiotowe przekształcenie procesu po stronie pozwanej nie ma mocy wstecznej.

Dopozwanie (art. 194 § 1 k.p.c.) nie poprzedzone żądaniem zapłaty (art. 455 k.c.) powoduje wymagalność zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.) i związany z nią obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie się w spełnieniu tego świadczenia (art. 481 § 1 k.c.) dopiero od chwili doręczenia odpisu pozwu osobie wezwanej przez sąd do wzięcia udziału w sprawie (art. 198 § 1 k.p.c.).

Wyrok SN z dnia 22 maja 1980 r., II CR 131/80

Standard: 31694 (pełna treść orzeczenia)