Dziedziczność jednorazowego odszkodowania z ustawy wypadkowej

Jednorazowe odszkodowanie pieniężne przewidziane dla pracownika w art. 9 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 20, poz. 105) i przez niego nie pobrane przysługuje - w razie jego śmierci - członkom rodziny wymienionym w art. 12 wskazanej ustawy, chyba że na podstawie tego przepisu przysługuje im jednorazowe odszkodowanie z tytułu śmierci pracownika.

W zależności od sytuacji faktycznej jednorazowe odszkodowanie przysługuje pracownikowi bądź członkom jego rodziny. Wyrażona w przepisach ustawy (art. 14, 39) zasada jednego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej nie uzasadnia dopatrywania się analogii do rozwiązań przyjętych w art. 445 § 1 k.c. i art. 446 § 3 k.c., nie tylko ze względu na odmienność niektórych przesłanek określających prawo do tych roszczeń i ich nazwę. Z przepisów ustawy o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych wynika też wola ustawodawcy, by świadczenia w niej wymienione uzyskały tylko oznaczone osoby. 

Z przepisów ustawy nie można więc wyprowadzić wniosku, że przysługujące pracownikowi i przez niego nie pobrane na skutek śmierci jednorazowego odszkodowanie należy - z mocy przepisów prawa cywilnego - do spadku po nim. Nie ma też podstaw do uznania, że prawo pracownika do jednorazowego odszkodowania wygasa z chwilą jego śmierci, choćby ze względu na cel tego świadczenia i przytoczone wyżej założenia ustawy.

Uchwała SN z dnia 26 czerwca 1978 r., V PZP 4/78

Standard: 31415 (pełna treść orzeczenia)