Pojęcie „warunki formalne pisma procesowego”

Z artykuł 130 § 1 k.p.c. wyraźnie stwierdza, że brakiem formalnym w znaczeniu tego przepisu, jest brak, który stanowi przeszkodę do nadania sprawie biegu. Nie stanowią go oczywiste niedokładności pisma, które nie wpływają na możliwość wywołania właściwych skutków pisma procesowego. Chodzi o niedokładności, które mimo ich wystąpienia nie uniemożliwiają odczytania rzeczywistych intencji strony i wywołania właściwych, zamierzonych przez stronę, skutków pisma procesowego. Mogą one np. dotyczyć błędnego zatytułowania pisma (por. postanowienie SN z dnia 14 marca 2013 r., I CZ 13/13) bądź jego treści, gdy jest ona niewłaściwie zredagowana, ale w taki sposób, że choć nie odpowiada wymaganiom formalnym, pozwala na ustalenie w drodze wykładni treści tego pisma (por. postanowienia SN z dnia 7 stycznia 1969 r., I PZ 71/68; z dnia 14 stycznia 2005 r., III CZ 116/04

Postanowienie SN z dnia 4 grudnia 2018 r., I UZ 46/18

Standard: 34954 (pełna treść orzeczenia)

W judykaturze i piśmiennictwie panuje zgodność, że art. 130 k.p.c. ma zastosowanie zarówno wówczas, gdy pismo procesowe nie odpowiada warunkom formalnym przewidzianym dla pism procesowych w ogóle, jak też gdy nie odpowiada szczególnym warunkom formalnym przewidzianym dla pism danego rodzaju (np. uz. uchwały SN z dnia 12 grudnia 2001 r., III CZP 70/01).

Postanowienie SN z dnia 10 października 2007 r., I CSK 230/07

Standard: 44234 (pełna treść orzeczenia)