Postanowienie z dnia 1969-01-07 sygn. I PZ 71/68

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PZ 71/68

Postanowienie z dnia 7 stycznia 1969 r.

Jeżeli pismo procesowe (rewizja) zostało zredagowane przez stronę w sposób nie odpowiadający przyjętym wzorom pism procesowych, to tego rodzaju niedomagania nie mogą uzasadniać zastosowania art. 372 k.p.c.

Jeżeli w drodze wykładni można ustalić istotną treść takiego pisma (rewizji), sąd nie jest pozbawiony możliwości żądania od następnie ustanowionego pełnomocnika w osobie adwokata dokładniejszego sformułowania zarzutów rewizji. Sąd nie może jednakże zwracać takiego pisma w trybie art. 130 § 2 k.p.c. w razie niezastosowania się pełnomocnika do żądań sądu.

Przewodniczący: sędzia K. Piasecki (sprawozdawca). Sędziowie: K. Marowski, W. Maruczyński.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Miejskiego Handlu Detalicznego Art. Przem. Różnymi w S. przeciwko Janowi C. o zapłatę, na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Szczecinie z dnia 26 października 1968 r.,

uchylił zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki wyrokiem z dnia 7 grudnia 1967 r. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 155.063 zł z 8%, a w pozostałej części powództwo oddalił.

Od wyroku tego pozwany wniósł rewizję, która została uznana za wniesioną w terminie. Pozwany żądał ponownego rozpoznania sprawy. Następnie zarządzeniem z dnia 15 marca 1968 r. został on wezwany między innymi do złożenia jeszcze jednego odpisu rewizji dla doręczenia prokuratorowi wojewódzkiemu. Po zwolnieniu zaś pozwanego od kosztów sądowych (wpisu od rewizji) i ustanowieniu adwokata przewodniczący wezwał pełnomocnika powoda do skonkretyzowania wniosków rewizyjnych w rewizji pozwanego z dnia 1.III.1968 r. w terminie 7 dni pod rygorem jej odrzucenia. Z kolei postanowieniem z dnia 26 października 1968 r. Sąd Wojewódzki odrzucił rewizję pozwanego na tej podstawie, że nie uzupełnił on rewizji przez złożenie wniosku rewizyjnego (art. 370 i 372 k.p.c.).

Zażalenie pozwanego jest uzasadnione. Przepis art. 370 k.p.c. określa, jakim wymaganiom formalnym powinna czynić zadość rewizja. Rewizja pozwanego czyniła zadość tym wymaganiom w takim zakresie, w jakim Sąd Wojewódzki dopatrzył się braku formalnego. Pozwany bowiem wnosił o "ponowne rozpatrzenie sprawy". To sformułowanie należało traktować jako wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi brak wniosku rewizyjnego nawet wówczas, gdy wynika on jasno tylko z uzasadnienia rewizji. Ponadto również interpretacja pozostałych sformułowań zawartych w rewizji pozwalała określić, jakie wadliwości (uchybienia procesowe) stanowią podstawę wniesionej rewizji.

Pismu procesowemu sporządzonemu osobiście przez pozwanego można by zarzucić jedynie to, że nie zostało ono zredagowane poprawnie i wzorowo pod względem prawniczym. Tego rodzaju niedomagania nie mogą uzasadniać zastosowania art. 372 k.p.c., jeśli się zważy, że obowiązujące prawo nie zna zasady obowiązkowego zastępstwa stron w postępowaniu cywilnym przez adwokatów. Tylko w takim wypadku można by stosować rygory w zakresie techniki i stylu pism procesowych.

Jeżeli pismo procesowe (rewizja) zostało zredagowane przez stronę w sposób nie odpowiadający przyjętym wzorom pism procesowych, ale w drodze wykładni można ustalić istotną jego treść, to sąd nie jest pozbawiony możliwości żądania od następnie ustanowionego pełnomocnika w osobie adwokata dokładniejszego sformułowania zarzutów rewizji, wyłączone jest jednak stosowanie art. 130 § 1 k.p.c. w razie niezastosowania się pełnomocnika do żądań sądu.

Należy ponadto mieć na uwadze art. 380 k.p.c., według którego strony mogą przytaczać nowe uzasadnienie podstaw rewizyjnych. Może to nastąpić zarówno ustnie na rozprawie, jak i w formie pism procesowych. Wspomniany przepis daje zatem możliwość adwokatowi ustanowionemu dla strony po wniesieniu przez nią rewizji przytaczania nowego uzasadnienia podstaw rewizyjnych i przedstawienia ich z większą dokładnością i poprawnością pod względem prawnym.

Z tych wszystkich względów zaskarżone postanowienie podlegało uchyleniu.

OSNC 1969 r., Nr 9, poz. 163