Odpowiedzialność obowiązanych do ochrony zwierzyny łownej

Ochrona zwierzyny nie może być przy tym rozumiana jednostronnie, tj. wyłącznie jako ochrona zwierzyny przed szkodnictwem i kłusownictwem oraz jej dokarmianie. Nawet bowiem w razie braku wyraźnych w tym kierunku przepisów ustawy należy uważać za oczywiste w świetle zasad współżycia społecznego i humanizmu, że do obowiązków strażników łowieckich i innych osób obowiązanych na podstawie ustawy do czuwania nad zwierzyną łowną należy także troska o to, aby zwierzę nie wyrządziło krzywdy człowiekowi, jeżeli z okoliczności wynika, że niebezpieczeństwo takie zachodzi. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy zwierzę żyjące w stanie wolnym zachowuje się w sposób nietypowy, gdyż opuszcza swoje normalne środowisko i zbliża się do ludzi, atakując ich.

W tych warunkach należy przyjąć, że strażnicy łowieccy, pracownicy terenowi państwowej administracji leśnej i rolnej, organy Milicji Obywatelskiej i naczelnicy gminy (miasta i gminy), powołani z mocy ustawy z dnia 17 czerwca 1959 r. o hodowli, ochronie zwierząt łownych i prawie łowieckim (tekst jednolity: Dz. U. z 1973 r. Nr 33, poz. 197) do ochrony zwierzyny łownej, są zobowiązani nie tylko do ochrony zwierzyny przed szkodnictwem, lecz także do ochrony człowieka przed dzikim zwierzęciem. W szczególności na osobach tych spoczywa obowiązek natychmiastowego reagowania w wypadkach, gdy zwierzę zachowuje się w sposób nietypowy i opuszczając swoje normalne środowisko, podchodzi do osiedli ludzkich, atakując ludzi.

Wyrok SN z dnia 20 lipca 1977 r., II CR 203/77

Standard: 31367 (pełna treść orzeczenia)