Przywrócenie go do pracy pracownika trwale niezdolnego do wykonywania zatrudnienia

W razie nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia przez zakład pracy umowy o pracę zawartej na czas nie określony trwała niezdolność pracownika do wykonywania jakiegokolwiek zatrudnienia nie wyłącza możliwości przywrócenia go do pracy i zasądzenia należnego mu wynagrodzenia.

Pracownik trwale niezdolny do pracy ma interes prawny w przywróceniu go do pracy i nawiązaniu na nowo wadliwie rozwiązanego stosunku pracy. Interes ten obejmuje nie tylko wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w granicach określonych w art. 47 § 1 k.p., lecz także zaliczenie do stażu pracy okresu zatrudnienia, wynikającego ze stosunku pracy nawiązanego na skutek przywrócenia do pracy, do chwili jego prawidłowego rozwiązania, z czego wynikać mogą rozliczne uprawnienia.

Argumenty za bezprzedmiotowością przywrócenia do pracy pracownika trwale niezdolnego do pracy nie należy doszukiwać się w art. 48 k.p. uzależniającym prawnomaterialną skuteczność orzeczenia o przywróceniu do pracy od zgłoszenia przez pracownika w określonym terminie gotowości niezwłocznego podjęcia pracy. Jak bowiem wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały (7) z dnia 28 maja 1976 r. V PZP 12/75, przez gotowość do pracy w pojęciu powołanego wyżej przepisu rozumieć należy nie tylko faktyczną, lecz także prawną gotowość do pracy, polegającą na zgłoszeniu zamiaru kontynuowania stosunku pracy z jednoczesnym usprawiedliwieniem niemożliwości świadczenia pracy.

Nie można też uznać, aby domaganie się przez pracownika trwale niezdolnego do pracy przywrócenia do pracy było samo przez się sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 8 k.p.).

Uchwała SN z dnia 31 maja 1977 r., V PZP 2/77

Standard: 31257 (pełna treść orzeczenia)