Dobra wiara posiadacza dochodzącego roszczenia z art 231 k.c.
Przesłanki roszczenia z art. 231 k.c. Dobra wiara w stosunkach prawnorzeczowych
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Dla oceny dobrej wiary i powstania uprawnienia do żądania przeniesienia własności zabudowanej działki na podstawie art. 231 § 1 k.c. właściwa jest chwila budowy a nie nabycia posiadania. W konsekwencji późniejsza zmiana świadomości posiadacza i utrata dobrej wiary nie ma wpływu na realizację tego roszczenia.
W judykaturze wyrażono pogląd, że przyjęte w uchwale z dnia 6 grudnia 1991 r., III CZP 108/91 rozumienie dobrej wiary nie wyklucza stosowania, zgodnie z dotychczasową utrwaloną praktyką, art. 231 § 1 k.c. w wypadkach, w których budowla została wzniesiona przez posiadacza samoistnego w złej wierze, to jest takiego, który wiedział lub powinien wiedzieć, że nie jest właścicielem, jeżeli za traktowaniem tego posiadacza na równi z posiadaczem w dobrej wierze przemawiają, ze względu na szczególne okoliczności sprawy, zasady współżycia społecznego (por. wyroki SN z dnia 20 maja 1997 r., II CKN 172/97 i z dnia 22 lutego 2001 r., III CKN 297/00). Mając jednak na uwadze, że decyzje stanowiące podstawę wpisu prawa własności Skarbu Państwa przedmiotowych nieruchomości zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa, a Gmina rozpoczęła inwestowanie kiedy ten fakt był jej znany, nie można było przyjąć aby w sprawie zaszły takie szczególne względy.
Wyrok SN z dnia 7 lipca 2004 r., I CK 38/04
Standard: 71193 (pełna treść orzeczenia)
Wymaganie dobrej wiary, które odnosić należy do posiadania a nie do budowy, dotyczy jedynie posiadacza samoistnego
Wyrok SN z dnia 28 września 2000 r., IV CKN 103/00
Standard: 54734 (pełna treść orzeczenia)