Zaskarżenie orzeczenia w części rozstrzygającej o korzystaniu z wspólnego mieszkania

Zaskarżenie przez stronę wyroku rozwodowego jedynie w części orzekającej o zajmowanym przez małżonków wspólnym mieszkaniu, w tym także w części orzekającej o sposobie korzystania z tego mieszkania przez czas wspólnego w nim zamieszkiwania rozwiedzionych małżonków (art. 58 § 2 k.r.o.), nie oznacza zaskarżenia tego wyroku w całości.

Głębokich racji, przemawiających za integralnością wyroku rozwodowego łącznie z zawartym w nim rozstrzygnięciem o władzy rodzicielskiej oraz kosztach utrzymania i wychowania małoletnich dzieci, nie można odnieść do wyroku rozwodowego obejmującego rozstrzygnięcie o sposobie korzystania przez rozwiedzionych małżonków ze wspólnego mieszkania. Brak jest bowiem przekonywających argumentów, które mogłyby przemawiać za tym, że wadliwość takiego rozstrzygnięcia podważa automatycznie podstawowe w sprawie orzeczenie o rozwodzie. Rozstrzygnięcie bowiem w przedmiocie określonym w zdaniu pierwszym § 2 art. 58 k.r.o., pomimo jego obligatoryjności, zmierza do tego samego celu, jaki mają przed sobą inne rozstrzygnięcia przewidziane alternatywnie w tym paragrafie. Wszystkie więc, możliwe w myśl art. 58 § 2 k.r.o., rodzaje rozstrzygnięć z punktu widzenia skutku ich odrębnego zaskarżenia, powinny być traktowane jednakowo, ponieważ u podstaw każdego z tych rozstrzygnięć leży ta sama racja prawna. Jest nią dążenie ustawodawcy do wykorzystania, w razie orzeczenia rozwodu, istniejących możliwości odseparowania rozwiedzionych małżonków, a tym samym ograniczenia możliwych między nimi przyszłych konfliktów na tle wspólnego mieszkania. Wszystkie te rozstrzygnięcia, podobnie jak przewidziane w art. 58 § 3 k.r.o. rozstrzygnięcie o podziale majątku wspólnego, leżą w interesie rodziny, na co wyraźnie wskazuje ogólna norma zamieszczona w art. 58 § 4 k.r.o., nie oznacza to jednak, aby nie mogły być przedmiotem odrębnego zaskarżenia i dalszego postępowania po uprawomocnieniu się wyroku rozwodowego w części orzekającej o rozwodzie małżeństwa. Za powyższym stanowiskiem przemawia także i ta okoliczność, że potrzeba rozstrzygnięcia o sposobie korzystania ze wspólnego mieszkania może powstać dopiero wtedy, gdy sąd rewizyjny w wyniku zaskarżenia wyroku rozwodowego, np. tylko w części orzekającej eksmisję, uchyli wyrok tylko w tej części, a sąd pierwszej instancji po ponownym rozpoznaniu sprawy dojdzie do wniosku, że brak jest podstawy do orzeczenia eksmisji.

Uchwała SN z dnia 12 listopada 1976 r., III CZP 54/76

Standard: 31237 (pełna treść orzeczenia)