Zwrot kosztów procesu w razie odpowiedzialności in solidum (art. 105 § 2 k.p.c.)
Solidarność nieprawidłowa (in solidum) Zwrot kosztów procesu w razie współuczestnictwa w sporze (art. 105 k.p.c.)
O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., 99 k.p.c. i 105 § 2 k.p.c., obciążając pozwanych solidarnie obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania na rzecz powódki zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zawartym w uchwale z dnia 07.04.1975 r., III CZP 6/75, które Sąd orzekający w pełni akceptuje. Wskazano w nim, iż uznawana w doktrynie instytucja solidarności nieprawidłowej (in solidum) polega na odpowiednim stosowaniu przepisów o solidarności uregulowanej w kodeksie cywilnym, zatem w takiej sytuacji stosuje się - w zakresie kosztów procesu - odpowiednio art. 105 § 2 k.p.c. Za takim rozwiązaniem przemawia przede wszystkim adhezyjność orzeczenia o kosztach procesu w stosunku do rozstrzygnięcia co do istoty sprawy.
Wyrok SR w Białymstoku z dnia 30 stycznia 2014 r. VIII GC 897/13
Standard: 7453 (pełna treść orzeczenia)
Przyjmując, że uznawana w doktrynie instytucja solidarności nieprawidłowej (in solidum) polega na odpowiednim stosowaniu przepisów o solidarności uregulowanej w kodeksie cywilnym, należy dojść do wniosku, że w takiej sytuacji stosuje się - w zakresie kosztów procesu - odpowiednio art. 105 § 2 k.p.c. Za takim rozwiązaniem przemawia przede wszystkim adhezyjność orzeczenia o kosztach procesu w stosunku do rozstrzygnięcia co do istoty sprawy.
Zarówno w doktrynie, jak i w judykaturze utrwalony jest pogląd, że w sytuacji, gdy nie ma podstaw do przyjęcia odpowiedzialności solidarnej, gdyż nie wynika ona ani z ustawy, ani z czynności prawnej (art. 369 k.c.), a uprawniony ma jedno roszczenie, którego może dochodzić w całości od dwóch lub więcej osób na podstawie różnych podstaw - przy zasądzaniu należności powinno się stosować w drodze analogii te elementy przepisów o solidarności, które odpowiadają celowi i charakterowi danego stosunku prawnego. Polegać to więc będzie przede wszystkim na odpowiednim zastosowaniu art. 366 k.c., a konkretnie na zasądzeniu całej określonej kwoty od jednego z pozwanych oraz tej samej kwoty od drugiego z nich (lub od dalszych) z zaznaczeniem, że zapłata przez jedną z tych osób zwalnia wobec powoda pozostałe osoby - do wysokości zapłaty.
Uchwała SN z dnia 7 kwietnia 1975 r., III CZP 6/75
Standard: 30887 (pełna treść orzeczenia)