Procesowe skutki niedopuszczalności drogi sądowej; warunki odrzucenia pozwu
Dopuszczalność drogi sądowej; odrzucenie pozwu, nieważność postępowania (art. 2 k.p.c. i art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. i art. 379 pkt 1 k.p.c.)
Niedopuszczalności drogi sądowej może nastąpić w dwóch przypadkach.
Po pierwsze, gdy przedstawiona pod osąd sprawa nie mieści się w pojęciu "sprawy" w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, względnie - wyjątkowo - zastrzeżone w tym przepisie gwarancje podlegają wyłączeniu bezpośrednio na podstawie postanowień Konstytucji RP (por. art. 77 ust. 2 Konstytucji RP).
Po drugie, jeżeli sprawa została powierzona kompetencji innych sądów aniżeli sądy powszechne i Sąd Najwyższy (por. art. 177 ust. 1 Konstytucji) i jednocześnie nie zachodzą okoliczności uzasadniające zastosowanie art. 199[1] lub art. 464 § 1 k.p.c. (por. postanowienie SN z dnia 12 maja 2016 r., IV CSK 529/15
Postanowienie SN z dnia 21 września 2018 r., V CSK 561/17
Standard: 46321 (pełna treść orzeczenia)
Odrzucenie pozwu z powodu niedopuszczalności drogi sądowej nie może być stosowane przez sąd jako swoiste remedium na ewentualne niedostatki w zakresie motywowania przez powoda zgłoszonego przezeń roszczenia; w takim wypadku należy wdrożyć tryb uzupełniania braków formalnych pozwu, i w konsekwencji, jeżeli zajdą ku temu podstawy, pozew zwrócić (art. 130 § 1 k.p.c.).
Postanowienie SN z dnia 10 marca 1999 r., II CKN 340/98
Standard: 46476 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 32831