Dziedziczenie roszczeń przewidzianych w art. 446 k.c.
Skład spadku (art. 922 § 1 i 2 k.c.) Odpowiedzialność z tytułu spowodowania śmierci poszkodowanego (art. 446 k.c.)
W sprawie o zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę doznaną wskutek śmierci najbliższego członka rodziny (art. 446 § 4 k.c.) ma zastosowanie art. 445 § 3 k.c.
Kodeks cywilny rozszerzył prawo do zadośćuczynienia na wszystkie przypadki naruszenia dóbr osobistych (art. 23 w związku z art. 24 i 448 k.c.), wyraźnie przy tym wskazując, że roszczenie o zadośćuczynienie przechodzi na spadkobierców w okolicznościach określonych w art. 445 § 3.
Okoliczność, że zadośćuczynienie za krzywdę doznaną wskutek śmierci osoby najbliższej ma ściśle osobisty charakter nie podważa tezy o dziedziczności tego roszczenia.
Prawa osobiste, a więc ściśle związane z osobą zmarłego, mogą zatem przejść na spadkobierców tylko wtedy, gdy takie dziedziczenie dopuszcza ustawa.
Takie rozwiązanie kwestii dziedziczenia przyjął ustawodawca w odniesieniu do zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (art. 445 w związku z art. 444 § 1 k.c.) oraz w razie naruszenia dobra osobistego (art. 448 k.c.). Brak takiej regulacji w art. 446 § 4 k.c. nie oznacza jednak, że określone w nim roszczenie nie jest dziedziczne.
Uchwała SN z dnia 12 grudnia 2013 r., III CZP 74/13
Standard: 29228 (pełna treść orzeczenia)
Prawo do renty wywodzone z art. 446 § 2 k.c., mimo swego odszkodowawczego charakteru, jest bardzo ściśle związane z osobą poszkodowaną i z tego względu nie należy do spadku po nim (art. 922 § 2 k.c.), lecz gaśnie wraz ze śmiercią uprawnionego. Do spadku wchodzą jedynie roszczenia o świadczenia z tytułu renty, wymagalne i niezaspokojone za życia poszkodowanego (por. wyrok SN z 28 grudnia 1966 r., I PR 536/66).
Postanowienie SA w Rzeszowie z dnia 28 września 2012 r., I ACz 664/12
Standard: 6167 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 30156