Niedopuszczalność żądania eksmisji przez najemcę swojego małoletniego dziecka

Z braku jakiejkolwiek podstawy prawnej najemca nie może skutecznie domagać się eksmisji swego małoletniego własnego dziecka, dziecka swego współmałżonka oraz osoby przez siebie przysposobionej. Względem nich bowiem ma nie tylko obowiązki alimentacyjne (art. 133 § 1 i 144 § 1 k.r.o.), ale także obowiązek wykonywania pieczy nad osobą i wychowaniem (art. 95 § 1 k.r.o.), a wykonanie tego obowiązku wymaga ustawicznej, osobistej styczności z dzieckiem. Dzięki tej styczności najemca własnym, właściwym zachowaniem się w mieszkaniu i w budynku daje dziecku przykład, jak ma się ono zachowywać. Gdyby to nie odnosiło skutku, najemca może środkami wychowawczymi wymusić w tym względzie posłuszeństwo dziecka (art. 95 § 2 k.r.o.), a w ostateczności pozostaje mu pomoc sądu opiekuńczego (art. 100 k.r.o.). W wypadku nienormalności dziecka w grę mogą wejść środki administracyjne, jak np. wspomniane w uzasadnieniu wyroku SN z dnia 2 lutego 1959 r. 2 CR 772/58 umieszczenie w zamkniętym zakładzie leczniczym.

Uchwała SN z dnia 6 kwietnia 1970 r., III CZP 61/69

Standard: 30155 (pełna treść orzeczenia)