Kara umowna w umowie kontraktacji

Kara umowna, jaką stosownie do umowy kontraktacji na zasiew i dostawę słomy lnianej powinien kontraktujący zapłacić producentowi w razie nieprzyjęcia, bez uzasadnionego powodu, słomy lnianej dostarczonej mu przez producenta, nie pochłania przewidzianej w tejże umowie należnej producentowi od kontraktującego dopłaty za dowóz słomy z miejsca zamieszkania (bądź z miejscowości, na terenie której znajdowała się plantacja) do punktu wyładunku.

Według art. 483 § 1 k.c. jedynie w stosunku do świadczeń niepieniężnych można zastrzec karę umowną. Tak też została ona ujęta w § 10 cyt. umowy kontraktacyjnej. Zarówno gdy kara ta dotknąć ma plantatora, jak i wtedy, gdy dotyka ona kontraktującego (odbiorcę), odnosi się ona tylko do świadczeń niepieniężnych. Takimi świadczeniami są tu mianowicie: z jednej strony - obsianie zakontraktowanej powierzchni, a z drugiej strony - przyjęcie zakontraktowanego plonu. Tylko wtedy niewykonanie zobowiązań w tym zakresie zostało tu zagrożone karą umowną.

Natomiast w żadnym razie kara umowna nie dotyczy obowiązku dopłat za dostarczenie plonów. Nie tylko dlatego, że nie znajduje to oparcia w § 10 umowy, ale przede wszystkim nie mógłby w ogóle być objęty karą umowną w myśl art. 483 § 1 k.c.

Nieuiszczenie na czas takiej dopłaty mogłoby uzasadniać żądanie odsetek (art. 481 § 1 k.c.).

Uchwała SN z dnia 24 marca 1970 r., III CZP 13/70

Standard: 30022 (pełna treść orzeczenia)