Ochrona posiadania między małżonkami na podstawie art. 39 k.r.o.

Art. 39 k.r.o. nie wyłącza możności ochrony posesoryjnej między małżonkami.

Uprawniony małżonek ma możność wyboru pomiędzy tymi dwoma środkami ochrony w zależności od sytuacji faktycznej i przydatności danego środka. Wszędzie tam, gdzie ochrona posesoryjna będzie dla małżonka łatwiejsza, szybsza i skuteczniejsza, a zwłaszcza w wypadkach samowolnych wyzuć z posiadania, postawienia małżonka przed faktem dokonanym, co zdarza się z reguły przy istnieniu rozkładu małżeństwa - należy uznać ochronę posesoryjną za bardziej celową.

Założeniem przepisu art. 39 k.r.o. była bowiem niewątpliwie chęć uniknięcia rozdrażnień, będących następstwem procesów między małżonkami, które by mogły ujemnie wpłynąć na spoistość i trwałość małżeństwa i rodziny jako podstawowej komórki społecznej. Niebezpieczeństwo to jest już nieaktualne w sytuacji, jaka nastąpiła np. w niniejszej sprawie, w której na skutek złego pożycia stron doszło nawet do wyroku karnego skazującego pozwanego na karę pozbawienia wolności.

Na poparcie dopuszczalności ochrony posesoryjnej między małżonkami można by przytoczyć i ten również argument, że gdyby naruszenie posiadania przez jednego małżonka dotykało nie tylko drugiego małżonka ale jednocześnie i inną osobę, to przy przyjęciu niedopuszczalności ochrony posesoryjnej między małżonkami małżonkowi przysługiwałaby tylko ochrona z art. 39 k.r.o., a innej osobie ochrona posesoryjna. Taka dwoistość w tej samej sprawie nie byłaby ani społecznie uzasadniona, ani zgodna z zasadami ekonomii procesowej.

Uchwała SN z dnia 27 października 1969 r., III CZP 49/69

Standard: 29970 (pełna treść orzeczenia)