Ograniczenia w dysponowaniu rentą odszkodowawczą

Renta odszkodowawcza ma na celu zapewnienie poszkodowanemu środków utrzymania zamiast utraconych w następstwie czynu niedozwolonego środków utrzymania pochodzących z wynagrodzenia za pracę lub ze świadczeń alimentacyjnych. W konsekwencji renta odszkodowawcza spełnia taką samą funkcję gospodarczą, jaka przypada świadczeniom z tytułu alimentów na rzecz osoby, która nie jest w stanie utrzymywać się własnymi siłami.

Bliskie podobieństwo zachodzące pomiędzy świadczeniami alimentacyjnymi a świadczeniami z tytułu renty odszkodowawczej, wynikające ze spełniania tej samej funkcji gospodarczej, uzasadnia zastosowanie ograniczeń w dysponowaniu prawami alimentacyjnymi również do prawa do renty wynikającego z przepisów o czynach niedozwolonych. Wyraźną wskazówkę co do takiej właśnie wykładni omawianych przepisów dał sam ustawodawca w art. 167 k.z. (którego odpowiednikiem jest art. 449 k.c.) zakaz zbywania prawa do renty na rzecz osób trzecich. Ponieważ z punktu widzenia skutku gospodarczego pomiędzy zbyciem prawa do renty na rzecz osoby trzeciej a zrzeczeniem się tego prawa w stosunku do osoby zobowiązanej nie ma żadnej różnicy, wyrażony powyżej pogląd, że uprawniony nie może swobodnie dysponować przysługującym mu prawem do renty, a w szczególności nie może zrzec się tego prawa w zamian za odszkodowanie w innej formie, znajduje również pewne oparcie w powołanych przepisach.

Wyjątek od omówionej wyżej zasady zawiera art. 447 k.c.

Uchwała SN z dnia 3 października 1966 r., III CZP 17/66

Standard: 29652 (pełna treść orzeczenia)