Normy imperatywne; przepisy bezwzględnie obowiązujące

Bezwzględnie obowiązujący przepis prawa – w przeciwieństwie do przepisu dyspozytywnego – nie pozostawia stronom swobody odmiennego kształtowania treści stosunku prawnego.

W sferze stosunków opierających się na swobodzie kształtowania treści umowy przez same strony niezbędna jest przy tym szczególna ostrożność w przypisywaniu określonej regulacji charakteru imperatywnego, a zwłaszcza w rekonstruowaniu jakiegoś nakazu lub zakazu z pewnego zespołu norm, a sytuacji, gdy ów nakaz lub zakaz nie znajduje bezpośredniego wyrazu normatywnego (por. wyrok SN z dnia 18 grudnia 1996 r., I CKN 27/96).

Wyrok SN z dnia 28 kwietnia 2016 r., I UK 156/15

Standard: 64791 (pełna treść orzeczenia)

Normy imperatywne charakteryzują się tym, że strony umowy nie mogą wyłączyć ich zastosowania (odmienne ukształtowanie stosunku prawnego nie może być dokonane np. art. 119 k.c., 746 k.c.; czynność prawna jest nieważna – art. 647[1] § 6 k.c.).

Wyrok SN z dnia 21 marca 2013 r., III CSK 223/12

Standard: 65887 (pełna treść orzeczenia)

Normy bezwzględnie obowiązujące (iuris cogentis) znamionuje to, że ich zastosowanie nie może być wolą stron wyłączone lub ograniczone

Wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2004 r., V CK 433/03

Standard: 51501 (pełna treść orzeczenia)