Dookreślenie niektórych elementów wykroczenia w aktach normatywnych rangi niższej niż ustawa

Wyrażona w art. 42 ust. 1 konstytucyjna zasada nullum crimen sine lege poenali anteriori, mająca przecież zastosowanie również w odniesieniu do wykroczeń, nakłada obowiązek określenia znamion czynu zabronionego w akcie normatywnym o charakterze ustawowym, co oznacza, że zachowanie podlegające represji, w tym jego rodzaj i cechy charakterystyczne, jak również wysokość przewidzianych kar i zasady ich wymierzania - muszą zostać sprecyzowane bezpośrednio w normach rangi ustawowej.

Na gruncie przepisów regulujących odpowiedzialność za wykroczenia dyrektywa powyższa znalazła swój wyraz w art. 1 § 1 k.w., który określa wykroczenie jako czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę (podkr. - SN) obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5.000 zł lub nagany.

Zarówno w piśmiennictwie prawniczym, jak i w orzecznictwie Sądu Najwyższego dopuszcza się możliwość dookreślenia niektórych elementów należących do znamion czynów zabronionych w aktach normatywnych rangi niższej niż ustawa, jednakże przypisanie sprawcy czynu zabronionego odpowiedzialności karnej, zarówno za przestępstwo jak i za wykroczenie, jest możliwe wyłącznie poprzez wykazanie realizacji znamion określonych w ustawie i na podstawie przepisu ustawy (tak SN w wyroku z dnia 19 sierpnia 2009 r., III KK 228/09 i w wyroku z dnia 26 sierpnia 2009 r. III KK 227/09).

Wyrok SN z dnia 20 października 2009 r., III KK 244/09

Standard: 26986