Ocena stopnia społecznej szkodliwości wykroczenia

Zawarty w art. 47 § 6 kw katalog okoliczności istotnych dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu nakazuje przyjąć, że relewantne dla takiej oceny są okoliczności związane bezpośrednio tylko z czynem a nie osobą sprawcy. W kwestii tej takie właśnie poglądy wyrażane są w większości także w literaturze przedmiotu.

Nie sposób podawać w wątpliwość trafności stwierdzenia, że "brak przestępstwa (...) zachodzi z powodu znikomego stopnia społecznej szkodliwości czynu, a nie z powodu braku niebezpieczeństwa po stronie sprawcy". Stwierdzenie to odniesione jest wprawdzie do treści art. 1 § 2 kk, a więc przepisu regulującego nieznaną kodeksowi wykroczeń instytucję prawa materialnego, niemniej jego wartość dla niniejszych rozważań polega na potwierdzeniu, iż już w płaszczyźnie znikomej społecznej szkodliwości czynu okoliczności dotyczące bezpośrednio tylko osoby sprawcy pozostają bez znaczenia.

Zawarty w art. 115 § 2 kk katalog okoliczności wyznaczających ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu jest identyczny z przedstawionym w art. 47 § 6 kw. Uwzględnienie wynikających z tych przepisów kryteriów oceny społecznej szkodliwości czynu pozwala wyeliminować z dalszych rozważań wszystkie okoliczności charakteryzujące "warunki osobiste obwinionej", czy jej "osobiste właściwości" - jako nieprzydatne dla wykazania zasadności zarzutu.

Za absurdalne - nie tylko w kategoriach prawnych - należałoby uznać rozumowanie, zgodnie z którym ten sam czyn jest społecznie szkodliwy, skoro dopuścił się go sprawca karany, albo pozbawiony jest tego elementu, gdy popełnia go osoba niekarana.

 

Postanowienie SN z dnia 17 grudnia 2003 r., V KK 222/03

Standard: 26977 (pełna treść orzeczenia)